Kuisheid, deel 2

Na een onrustige nacht met te weinig slaap sloeg ik veel te vroeg mijn ogen open. De wekker op het nachtkastje stond verdorie pas op 07.19. En waar Poes anders, zodra zij merkte dat ik wakker begon te worden zich spinnend naast me neervlijde, was ze nergens te bekennen.
Ik had geen zin om op te staan, want wat moest ik in hemelsnaam met deze dag aan? Ik kon weinig tot niets doen. Maar om te blijven liggen en naar het plafond staren was nou ook niet je van het. Als ik de dag eens startte op de loopband? In een rustig tempo ingesteld, omdat ik mijn armen immers niet kon meebewegen?
Zo gauw ik er gevolg aan wilde geven door naar de rand van het bed te schuifelen, werd ik geconfronteerd met waarmee ik gevuld was van voor en achter en dat voelde bepaald niet prettig aan. Plus dat ik bemerkte dat ik ook anderszins gevuld was en dat baarde me zorgen. Dat ik moest plassen, oké. Weliswaar was dat vervelend, omdat ik niet in staat was me droog te deppen. Maar over dat andere maakte ik me meer druk, want van achter wilde ik me zeker graag verschonen. Alleen, hoe ging ik dat in hemelsnaam doen?
Met dat ik omhoog kwam, wist ik het ineens. Als ik een emmer met water vulde en ik na het toiletbezoek mijn kont daarin liet zakken? Het enige punt daarbij was, dat ik het balkon op moest om een emmer te pakken. Een andere optie was het afwasteiltje, maar om dat later weer voor de afwas te gebruiken vond ik geen fris idee. En hé, hoe druk kon het op straat zijn op dit tijdstip op de zaterdagochtend? Plus dat het nog donker was buiten. En binnen ook, als ik het licht uit liet.
Mijn hart bonsde in mijn keel, toen ik voor de deur naar het balkon stond. Oké, het was rustig, er kwam geen verkeer langs, maar als ook maar één iemand me zag? Iemand die net zijn hond uitliet, omdat het beest nu eenmaal uitgelaten moest worden na de nacht? Ik opende de balkondeur. Poes schoot langs me heen het balkon op.
Jezus, wat was het koud! Rond het vriespunt? Nou, niet langer aarzelen, want in mijn blootje in de deuropening blijven staan was al geen pretje. Dus schoot ook ik het balkon op, biddend dat niemand me zag. De twee emmers stonden in de uiterste hoek van het balkon, onder twee gestapelde krukjes. Om een emmer te kunnen pakken moest ik op m’n knieën gaan en mijn bovenlichaam draaien, waarna het me pas lukte de emmers onder de krukjes vandaan te trekken. Poes kriebelde langs mijn benen, nieuwsgierig naar wat haar gekke vrouwtje aan het doen was. En dat moest ik haar beamen. Dat ik gek was.
Het leek me tevens een goed idee om één van die krukjes mee te nemen. Handig als ik dingen nodig had die boven de reikwijdte van mijn geboeide handen stonden. Het kostte me enig gewrik om het bovenste krukje van het andere los te krijgen en ondertussen stond ik daar maar in mijn blote kont. En met mijn rug naar de straat, dus ik had geen idee of er in de tussentijd iemand langs gekomen was. In elk geval zag ik niemand in stomme verbazing stilstaan en omhoog kijken. Maar ik was opgelucht toen ik de balkondeur achter me dicht kon doen en gelukkig was Poes me gelijk mee naar binnen gevolgd.
Allereerst liet ik de emmer onder de kraan van de douche met lauwwarm water vollopen, om daarna het toilet te bezoeken. Natuurlijk werkte de anale plug niet echt mee om de ontlasting te laten passeren. Ik had zelfs het idee dat bij het persen de onderste en dus dikste kogel de sluitspier pesterig afsloot. Maar uiteindelijk lukte het me om me te legen.
Terug naar de badkamer, waar ik mijn kont in het warme water in de emmer liet zakken. Wat zou het lekker zijn om te kunnen douchen, ook al om weer warm te worden na het avontuur op het balkon. Toch was ik zo goochem om dat niet te doen, want ik kon geen oplossing bedenken hoe ik me na de douchebeurt kon afdrogen.
Ik nam me dan ook ter plekke voor om, mocht ik ooit weer eens het plan opvatten om het kuisheidspelletje te spelen, dat alleen met de gordel om te doen. De polsboeien bleken een te grote beperking te zijn, zeker voor zo’n lange tijd.

De loopband gaf me niet het genot dat die me anders bracht. Waar ik me onder normale omstandigheden lekker uitleefde in minimaal een half uur rennen, liet ik de band in een rustig tempo lopen. Alleen al om niet het risico te lopen onderuit te gaan. En ook de dildo’s gaven me geen genot. Weliswaar voelde ik de vaginale constant in me bewegen onder het joggen, maar die wist me geen gevoel van geilheid te geven, laat staan me over de kling te jagen in een heerlijk orgasme. En de anale voelde alleen maar als irritant gevuld aan.
Ik haalde het krukje uit de badkamer op, dat dienst bewees bij het maken van mijn ontbijt; het stelde me in staat om yoghurt uit de koelkast te pakken en muesli uit de ene en een kom uit de andere kast vandaan te vissen. Nadat het me eindelijk gelukt was om alles in de kom te krijgen en het ontbijt voor me klaar stond op tafel, werd ik me toch kwaad. Want hoe at ik het op? Ja, met enig geklooi wist ik de lepel te vullen, maar met geen mogelijkheid kreeg ik die naar mijn mond. Toch moest ik eten, omdat mijn maag knorrend daarna verlangde. Uiteindelijk liet ik de inhoud van de kom in een diep bord lopen en gelijk een dier at, zoog en likte ik het eten op. Hoe vernederend!
Na deze ‘super’ start van de dag was het nog maar half tien. Ik moest me zeker nog veertien uur zien te eh, vermaken. Alleen had ik geen idee hoe of waarmee. Het werd bankhangen, op bed liggen, kortom, vervelen dus.
Totdat er in de middag iets gebeurde, waar ik in het bezig zijn met mijn geboeid en gevuld en gekuist zijn nooit aan gedacht had.
Ik stond in de keuken om te bedenken waar ik mijn maag mee kon vullen, toen ik de voordeur hoorde open gaan! Kut! Ik had een belletje of berichtje van Karen gemist! Ik wist zelfs niet eens waar ik mijn mobieltje had liggen.

Karen, boezemvriendin. Degene die een sleutel van mijn huis had. En binnenkwam zonder aan te bellen. Nooit onverwachts hoor. Altijd meldde ze haar komst eerst telefonisch, om te weten of ik thuis was, dan wel of ze niet ongelegen kwam.

“Hoo-oi, Angela, leef je nog?” hoorde ik haar in de hal roepen. Poes rende de hal in, wellicht in de hoop eindelijk aandacht te krijgen. En ja, ze werd begroet, hoorde ik.
Kon ik me nog verstoppen in de keukenkast? Ik draaide me om, bij het aanrecht vandaan. Zij kwam de woonkamer al in, om me met grote ogen aan te kijken. Waarna ze het uitproestte.
“Wat ben jij in hemelsnaam aan het doen?”
Opgelaten haalde ik mijn schouders op.
“Een stom spelletje aan het spelen.”
Aan de eettafel legde ik haar in het kort uit wat ik gedaan had, terwijl Poes zich de aandacht die ze kreeg en die zij van mij zo node had gemist, spinnend liet welgevallen.

Ineens kwam ik tot het besef dat ik heel blij was met Karens onverwachte komst.
“Jij bent mijn reddende engel, lieverd, want nu hoef ik niet tot vanavond laat te wachten, maar kan jij de envelop beneden uit de bus halen. Ik kan niet wachten om me weer vrij te kunnen bewegen en die dildo’s uit te hebben.”
Ze knikte.
“Ja, daar kan ik me iets bij voorstellen.”
Ze stond al op.
“Ik zal even voor je kijken.”

Karen

Ik liep de hal weer in, waar ik het sleutelrekje wist hangen.
Die Angela, gekke meid. Ik wist dat zij geregeld het internet afspeurde naar nieuwe speeltjes en als ze weer eens iets nieuws had aangeschaft, vertelde ze dat ook altijd aan me en ja, ook wat de nieuwe aanschaf bij haar teweegbracht in genot. Over deze gordel had ik haar niet gehoord. Dat het uitproberen daarvan haar tegen was gevallen, ook al omdat ze zich geboeid had, kon ik me indenken. Tja, impulsief als ze was, had ze niet of niet goed genoeg nagedacht over de mogelijke implicaties.
Ik opende de brievenbus en ja, de envelop was bezorgd. Ik pakte die eruit, deed de bus dicht, bleef staan. Om dan, met een grijns, de envelop weer in de bus terug te stoppen. Laat ze het nog maar eventjes benauwd hebben.