Sissy – 12. Een jaar later

De zon scheen in een strakblauwe lucht, de temperatuur was aangenaam zomers. Ik stond met mijn rug naar de gasten en slechts vaag drong het geroezemoes van hun stemmen tot me door. Mijn ogen dwaalden over het strakke, kort gehouden gazon naar de zonnewijzer die op een hardstenen pijler stond. Hoewel ik wist hoe laat het was, keek ik voor de zoveelste keer op mijn horloge.
“Nerveus?” vroeg Petra me.
“Gespannen,” antwoordde ik.
Ik voelde haar hand even zacht strelend over mijn rug gaan.
“Het gaat goed, Karina heeft de touwtjes strak in handen.”
“Ja.”
Mijn ogen dwaalden verder over het terrein. Eerst naar links, naar de bospartij in de verte en vervolgens naar rechts, naar de strook hakhout die de begrenzing aan de voorzijde van het landgoed vormde.
“Weet je dat het park vroeger voor het grootste deel als lusthof in gebruik was?” zei ik haar.
Ze glimlachte.
“Ja, want dat heb je me al verteld.”
“Ik weet het,” en zuchtte.
“Adem eens diep in en uit, ontspan je.”
Ik gehoorzaamde, sloot mijn ogen, zoog lucht mijn mond in, hield die voor een moment vast en blies die door mijn neus uit. Wat ik een paar keer herhaalde. Totdat het geluid van een auto mijn aandacht vroeg. Over de laan van oude eiken kwam langzaam rijdend een witte limousine aan.
“Ga je mee? Het is bijna zover.”
“Ja.”
Mijn hart bonkte in mijn borstkas. Ik draaide me om en liep naast haar mee in de richting van de gasten, die onder het doek van een partytent op de in een halve boog geplaatste rijen stoeltjes zaten te wachten. Als rond de piste van een circus, flitste het door me heen en met mij dadelijk als één van de figuren in de hoofdact.
De man achter de robuuste eiken tafel stond op van zijn stoel en knikte mij bemoedigd toe. Even knikte ik naar hem dat het oké met me was, waarop ik me omkeerde en naar de gasten keek.
Op de voorste rij mijn ouders. Mijn moeder glimlachte naar me, mijn vader stak een duim omhoog. Ik vond het super van hen dat ze een poging hadden gedaan om te voldoen aan de dresscode op de uitnodiging. Ma droeg een dunne, soepel vallende roodbruine leren rok, die tot net over de knieën kwam. Daarop een wit satijnen blouse. Pa was in een lichtbeige zomers driedelig pak, waarvan hij het jasje over de rugleuning van zijn stoel had gehangen. Beiden straalden.
Naast hen zat Petra, mijn getuige en Meesteres. Ik was haar met enige regelmaat blijven bezoeken, met goeddunken van Christine. Ze vond dat ik mijn SM gevoelens niet moest wegstoppen of voor haar laten. Net zo min als ik haar de bezoekjes aan Katrina ontzegde.
Naast Petra zat Karina, ceremoniemeester – of bestaat ook de vrouwelijke vorm daarvan, ceremoniemeesteres, hoewel dat raar klonk als slavinnetje zijnde van Petra – en tevens de getuige van Christine. De overige gasten waren vrienden en bekenden, allen genodigd en allen gekleed in lak, leer, rubber of pak. Niemand had zich aan die dresscode onttrokken.
De enigen die ontbraken, waren haar ouders. Zij hadden met haar gebroken nadat ze bekend had gemaakt dat ze definitief de weg naar het transgender zijn opging. Ze was nog een keer bij hen langs geweest in een poging nader tot elkaar te komen, maar dat was een vruchteloze onderneming geworden. Daarna had zij de knoop doorgehakt en was het de laatste keer dat ze hen gezien had.

Hoe anders was het bij mijn ouders gegaan. Hoewel al op leeftijd stonden ze nog steeds met beide benen in de maatschappij. Oké, natuurlijk hadden ze raar opgekeken toen ik hen vertelde met wie ik omging. Dat mijn vriendin een shemale was en hen uitgelegd wat dat was en dus ook dat ze iets had wat normale vrouwen niet hadden.
Op hun vraag of ik daarmee biseksueel was, kon ik nee antwoorden. Want zo voelde dat beslist niet voor me.
Na hun eerste kennismaking met Christine waren ze als een blok voor haar gevallen. Een lieve meid, had mijn moeder geoordeeld en mijn vader had haar bestempeld als een zeer fraai ogende vrouw. Ze was in een warm bad terecht gekomen, zoals Christine het dankbaar beleefd had en ze kwam daarom ook graag bij hen over de vloer, zoals ook mijn ouders haar graag zagen komen.

Gespannen wachtte ik op de komst van mijn bruid en ik was reuze benieuwd hoe ze er uit zag, wat ze aan had. Want volgens goed gebruik was dat natuurlijk voor mij geheim gehouden. Ik wist alleen dat ze het samen met Petra en Karina had uitgezocht. Zoals die twee later met mij op pad waren gegaan.
Voor mij waren we uitgekomen op een donkerpaars latex mouwloos hemd van strookjes en ringetjes, waarvan de rits aan de voorkant. En daarbij een zwarte kilt, ook van latex. En ja, daar droeg ik verder niets onder.

Ze verscheen, haar hand op de opgeheven hand van Dirk-Jan, die voor twee weken in Nederland was en die haar als een vervangende vader weggaf aan de bruidegom.
Mijn adem stokte in m’n keel. Wat zag ze er betoverend uit in een sexy kort latex jurkje in wit en turquoise, de lange blonde haren in een prachtige vlecht. Het bruidsboeket was in dezelfde tinten als van het jurkje.
Naast Dirk-Jan schreed ze naar voren, waarbij ze met een stralende, gelukzalige glimlach mijn blik gevangen hield.
Bijna bij me stapte ik op hen af, waarna hij haar met een lichte buiging aan mij over gaf.
De man achter de tafel, een vriend van Petra en beëdigd ambtenaar van de burgerlijke stand gebaarde naar de twee stoelen voor zijn tafel.
“Zo, daar zitten jullie dan, nu nog als vrienden, straks als echtelieden.”
Hij keek even naar mijn ouders en van hen naar mij.
“Mooi dat je ouders er bij zijn, Paul en – hij wendde zich tot haar – en misschien nog mooier dat jij Christine, hen als je peetouders beschouwt en zij jou als hun peetdochter.”
“Ja,” reageerde ze en ze keerde zich kort naar hen om en wierp ze een handkusje toe.
Wat volgde was een toespraak, doorspekt met tal van anekdotes die met gelach en of applaus werden opgepakt door de gasten; er was hem wat dat betrof voldoende aangereikt door onze getuigen.
En eindelijk was het zover.
“Willen jullie gaan staan en elkaar de rechterhand geven?”
Waar we graag gehoor aan gaven.
“Neem jij, Paul Moorman, tot je echtgenote, Christine Tamara Jansen en beloof je getrouw alle plichten te vervullen die de wet aan de huwelijkse staat verbindt? Wat is daarop jouw antwoord?”
“Ja,” klonk ik duidelijk en vastberaden.
“En neem jij, Christine Tamara Jansen, tot je echtgenoot, Paul Moorman en beloof je getrouw alle plichten te vervullen die de wet aan de huwelijkse staat verbindt? Wat is daarop jouw antwoord?”
“Ja,” was ook haar antwoord en stralend keek ze me aan.
De akte werd door ons en Petra en Karina getekend.
“Dan is hiermee het wettelijke huwelijk een feit en zijn jullie man en vrouw.”

Wat klopte. Christine had drie maanden geleden op de geboorteakte het geslacht laten veranderen en was daarmee officieel vrouw geworden. Nog steeds een bijzondere vrouw, maar toch. Ik had gedacht dat je daarvoor daadwerkelijk een geslachtsverandering moest ondergaan, maar zij wist me te vertellen dat dat sinds 1 juli 2014 niet meer hoefde, ze mocht vrouw zijn met een penis. Aan dat traject voorafgaand had eerst nog een deskundig persoon moeten vaststellen dat die verandering de keuze was van een wilsbekwaam persoon. Dat ze dat was, wist ik. En dat ze vrouw was stond voor mij als een paal boven water. Daarnaast dat ze m’n vriendin was en maatje. En seksueel? Daarin was ik meestal het vrouwtje.

Karina stond op om onze ringen te brengen. Glanzende stalen trouwringen van 6,5 mm breed met een matte baan in het midden, waarop een diamant schitterde.
De ringen werden om geschoven en we mochten elkaar kussen.
Mijn ouders waren de eersten die Christine innig omhelsden en knuffelden. Ze moest huilen, van geluk. Iets wat me diep ontroerde. Petra en Karina waren de volgende in de rij en achter hen sloten de andere gasten aan. En met dat achter de rug barstte het feest los.
Wij openden de dans, waarna pa Christine van me overnam en Petra mij veroverde.
“En, heb je je aan je woord gehouden en niks onder je kilt aan?”
“Voor jou een vraag, voor mij een weet,” lachte ik.
“O? Je daagt me toch niet uit, hè?” en haar hand ging al naar de voorkant van mijn kilt.
“Nee, niet doen. Straks heb ik een tentstok in mijn kilt staan.”
Ze lachte.
“Als ik jou was, zou ik de band maar geen schuifelnummers laten spelen.”
“Die sla ik gewoon over.”
“En hoe doe je het straks dan met het limbo dansen?”
Ik schrok. En kreunde.
“Nee hè, gaan we dat echt doen?”
Zogenaamd geschrokken sloeg zij een hand voor de mond.
“O, ik had natuurlijk niet mogen zeggen dat we nog allerlei spelletjes gaan doen, samen met jullie.”
Spelletjes kwamen er gelukkig niet. Wel werden er stukjes opgevoerd, kwam er een leuke speech van pa en ontroerden Petra en Karina ons met een lied.
Het feest duurde tot diep in de nacht, maar dat maakten wij niet meer mee.

Nadat we ons hadden omgekleed, reed Dirk-Jan ons in het begin van de avond naar Schiphol. Voor de vertrekhal nam hij afscheid van ons.
“Ik wens jullie een goede reis en niet alleen gedurende de komende veertien dagen, maar voor de rest van jullie samenzijn. Geniet van elkaar en van het leven.”
Mooie en lieve woorden, die we graag meenamen.

Tweeëneenhalf uur later steeg de KLM Boeing 747-400 op van Schiphol om ons naar de Malediven te brengen, waar we van tien volle dagen in een luxe resort gingen genieten.