Sissy – 7. Verward I

Het was zondagavond en ik was gesloopt. Het hele weekend had ik me bezig gehouden met wat me de afgelopen tijd was overkomen. De transformatie van man naar vrouw, nou ja, naar een sissy van mijn Meesteres. En de climax op de vrijdagavond, als echt haar sissy sletje en als zodanig gebruikt te zijn door vijf mannen. Dat laatste had ik bepaald niet als een genot ervaren. Wel de ervaringen van het vrouw zijn, het opgemaakt worden, de lingerie, de kleding, de borsten… Maakte dat van mij een travestiet? En zorgde dat ervoor dat ik mogelijk biseksuele gevoelens zou ontwikkelen? Iets wat ik me niet kon indenken, omdat ik niets met mannen had. Maar er wel door geneukt was. Of misschien dat het zelfs onder de noemer verkracht was te plaatsen. Hoewel ik natuurlijk door mijn Meesteres in die positie was gebracht, neergezet. Bewust. Om me te laten ervaren wat een sissy sletje was. En wilde ik daarmee doorgaan? Zo nu en dan? Of geregeld? Moest ik leren om mezelf op te kunnen maken? Bijvoorbeeld door bij Karina in de leer te gaan? En kleding en een pruik, of pruiken aanschaffen?
Nou, met dat soort van dingen en vragen en onzekerheden was ik dus het hele weekend bezig geweest. En er niet uitgekomen.
De maandag en dinsdag op mijn werk had ik mijn collega’s bestudeerd. De vrouwelijke hoe ze waren opgemaakt, hoe ze zich bewogen, zaten, gedroegen. De kledingkeuze. En het effect van dat alles op mijn mannelijke collega’s. En deze ‘studie’ was niet een vooropgezet idee om dat te gaan doen. Ik hoopte op het werk juist alles van me af te kunnen zetten en het ritme van alledag, en zeker ook het werkritme, te hervinden. Maar het observeren overkwam me, het gebeurde me en ook dat putte me zo uit, dat ik aan mijn bazin vroeg of ik de rest van de week vrij kon krijgen. Het was voor haar niet moeilijk te zien hoe belabberd ik er uit zag en omdat het werk het toeliet, mocht ik vrij nemen.
Ik zocht contact met Meesteres en verhaalde haar van mijn geestestoestand. Ze schrok ervan en ja, vanzelfsprekend mocht ik bij haar langskomen om te praten.
“Maar ik zit aan iemand anders te denken, een vriendin van Karina. Maar eerst wil ik met haar overleggen of zij daar ook zo over denkt en of die vriendin bereid is je te ontvangen. Ik hoop je zo terug te bellen.”
Toch duurde het nog lang voordat ik haar belletje terug kreeg. Er ging zeker een half uur over heen voordat ik van haar hoorde.
“Sorry dat ik je nu pas terug bel, maar ik moest natuurlijk eerst Karina het hele verhaal doen en zij waarschijnlijk aan Christine. Maar je bent welkom. Ik geef je haar nummer, zodat je met haar een afspraak kunt maken.”
Ik liet er geen gras over groeien en belde haar meteen. Een warme stem, prettig in haar woorden en ja, het was geen punt als ik langs kwam.

Op de weg naar haar toe vroeg ik me pas af naar wie ik toe ging, waarom Meesteres juist aan haar had gedacht. Kende zij haar, via Karina? En had ze dan een normale band met haar, of was zij ook een sub van Meesteres? Of van Karina? Dat die laatste wel eens van rol wisselde? Alles was wat dat betrof mogelijk, maar daarmee was mijn vraag niet beantwoord waarom ik juist bij haar mijn verhaal kwijt kon.
Iets waar ik zo antwoord op zou krijgen, want de TomTom meldde: ‘Bestemming bereikt’. Het einddoel lag 150 meter verderop in de straat, waaraan naoorlogse portiekwoningen stonden. Ze woonde in ieder geval niet beneden, zag ik en dus beklom ik de steile stenen trap naar boven, waar op het portaal vier deuren uitkwamen. Twee recht voor me, de andere twee links en rechts van me. Bij die aan de linkerkant stond haar huisnummer. Ik belde aan en de deur ging een stukje open.
“Ben jij het Paul?” klonk het van boven.
“Ja.”
Ik duwde de deur open. Een steile houten trap leidde naar de bovenverdieping en de deur was open gedaan door van bovenaf aan een touw te trekken.
Christine wachtte me op en mijn adem stokte me in de keel. Ze was een jonge meid. Slank. Lang. Een prettig, open gezicht. Donkerbruin haar tot bijna aan haar middel. Maar wat me de adem benam, was haar kleding. Glanzend latex. Rose. Een super kort klokkend rokje. Een strak hemdje met korte mouwtjes, laag uitgesneden. Het kostte me moeite om mijn ogen van het rokje te houden en het net zichtbare slipje, dat eveneens roze was. Een klein horloge met een schakelband sierde haar linker pols, een dun kettinkje de rechter. Geen ringen.
Ze stak me een slanke hand toe.
“Dag, ik ben Christine. Fijn dat je er bent.”
“Dank je dat ik mocht komen. En ik ben Paul.”
Ze ging me voor naar een smaakvol ingerichte woonkamer. Ze wees naar de tweezitsbank en de twee makkelijke fauteuils rond een salontafel.
“Ga zitten waar je je comfortabel in voelt.”
Ik koos voor het bankje.
“Wil je koffie?”
“Ja, graag.”
Ze liep de kamer uit. Het rokje wist maar net de onderkant van haar billen te verbergen. Ik keek de kamer rond of ik iets kon ontdekken dat wat meer over haar vertelde. Dat leverde me weinig op. Aan de muur tegenover me hing een foto van haar in bikini aan een zonnig strand, ik vermoedde van één van de Spaanse Costa’s. En op een hoektafel bij het raam eentje van haar met een man die me een jaar of vijftien ouder leek dan zij.
Ik stond op van de bank om de foto’s van dichterbij te bekijken. Allereerst die bij het raam. Zij keek naar hem op, met iets van verwachting in haar ogen. Hij keek op haar neer met een, zo leek me, liefdevolle glimlach op zijn gezicht. Zijn linkerhand lag op haar rug. Maar zag ik dat goed? Trok die hand haar lange haar naar beneden, zodat haar hoofd daardoor iets naar achteren werd getrokken en zij wel naar hem moest opkijken? En vanwaar dan die glans in haar ogen? Ik fronste. En moest haar er dadelijk maar eens naar vragen.
De foto aan het strand liet een vrolijk lachende Christine zien. Licht gebruind. Fleurige bikini. Leuke borstjes.
Ik zat weer net op de bank, toen ze met een dienblad binnenkwam, met daarop de koffie, in een kannetje de koffiemelk en op twee schaaltjes gewone suiker en rietsuiker. Ze ging op de stoel tegenover me zitten.
“Zo,” stak ze van wal, “van Karina heb ik het één en ander gehoord en ik begreep dat je sissy avontuur je niet in de kouwe kleren is gaan zitten en je danig in de war heeft gebracht.”
“Ja, dat kan je wel zeggen. Het heeft me het weekend en daarna de eerste dagen op m’n werk zo bezig gehouden, dat ik op mijn werk gewoon niet meer functioneerde. En vrij heb gevraagd en gekregen.”
Ze knikte.
“Waar je mee worstelt, daar komen we straks wel op, maar eerst wil ik graag het hele verhaal uit jouw mond horen, vanaf het begin. En laat daarin je schroom varen, want ik ken Petra, je Meesteres bij wie je zo nu en dan langs gaat voor een sessie, ook goed.”
Het was mijn beurt om te knikken. Bedachtzaam. Ik was in mijn gedachten al aan het terug gaan, naar de start van het hele gebeuren.
“En het waarom je bij mij zit, zal wellicht ook een vraag zijn die bij je is opgekomen, maar ook dat komt straks wel aan de orde.”
Ik knikte opnieuw, nam dat als kennisgeving aan. Ik was al lang blij mijn verhalen te kunnen delen met iemand. En als zij mij een luisterend oor wilde bieden, prima. En ik begon.
Ze luisterde. Onderbrak me alleen als haar iets niet of niet helemaal duidelijk was, maar voor de rest liet ze mij m’n verhaal vertellen. Tot en met gisteren aan toe.
“Goed. Dan heb ik allereerst een aantal vragen voor je. Oké?”
“Ja, kom maar op.”