Waar je overdag op het parkeerterrein van het ziekenhuis naar een plekje moet zoeken, kan ik nu de auto op korte afstand van de entree neerzetten. Ik zet de motor uit, doof de lichten, maar maak geen aanstalten om uit te stappen.
Ik weet dat het ziekenhuis na een ingrijpende verbouwing ruimtelijker en kleurrijker is geworden, ‘gezelliger’. Maar hoe opgeknapt ook, je ligt er niet voor de lol en je komt er niet voor je lol. De enige afdeling die vreugde kan brengen is de verlos- en kraamafdeling. En daarvoor ben ik gekomen.
Ik haal mijn mobieltje tevoorschijn en verstuur een berichtje: Ik ben er.
De reactie volgt snel. Loop de hal door tot voorbij de kiosk. Neem daar de lift naar de derde verdieping. Daar wacht ik je op. Jolien.
Ik sluit mijn ogen, adem diep in en uit. Ben ik er klaar voor het onderzoek? Mijn hand gaat naar het pakje sigaretten dat in de middenconsole ligt. Nee, ik kan Jolien niet laten wachten, ik had er eentje moeten roken voordat ik het bericht verstuurde.
Ik stap uit, ga de draaideur door, groet de beveiliger, loop de lange, brede hal in. Zal Renate al omgekleed zijn en klaar zitten? Een rilling gaat door me heen en ik merk dat het kippenvel op mijn armen staat. Ja, zij zal ongetwijfeld zover zijn, wachtend op mijn komst.
In de lift kijk ik in de spiegel en ik zie een lichte zenuwtrek in mijn gezicht. Ik glimlach geruststellend naar mezelf en zeg zachtjes: “Ja, natuurlijk is het spannend. Maar geef je er aan over. En valt het je toch tegen, weet dan dat het in hooguit een uurtje voorbij is.” De zenuwtrek verdwijnt, maar de spanning blijft op mijn gezicht af te lezen.
Een vrouw in een wit uniform, een hemdjasje met korte mouwen en een lange broek, staat me op te wachten. Ze heeft kort, honingblond haar, een bril met donker montuur en haar lippen zijn kersenrood gestift. Haar hemd spant strak rond een flinke borstpartij.
Ze steekt haar hand uit.
“Jolien.”
Een krachtige handdruk.
“Roelant.”
“Aan de afdeling zijn zes gynaecologen verbonden,” gaat ze me voor, “van wie ik er één ben. We hebben drie kamers, eentje op de afdeling verloskunde en twee zijn er voor de afspraken overdag. Daar gaan we heen.”
Terwijl ik met haar mee loop, vraag ik: “Weet Renate wat ze mag doen?”
“Ja. Ze heeft me verteld wat ze voor ogen heeft, ik heb haar uitleg gegeven over hoe ze de instrumenten kan gebruiken en haar daarbij nog wat tips gegeven. Over een half uur zit mijn dienst er op en voeg ik me bij jullie.”
Dat had Renate me niet verteld. Mijn nerveuze spanning neemt toe, maar tegelijkertijd ook mijn opwinding.
“Ook als dokter?”
“Nee, als verpleegkundige. Of, gezien het uur, de nachtzuster. En ik,” ze grijnslacht, “heb dan niet meer deze broek aan. En wat ik er onderaan heb…?”
Naast me zie ik niet langer de gynaecologe lopen, maar een vrouw die me gelijk geil heeft gekregen, iets wat zich vertaalt in mijn broek.
“Goh, ik was zes toen ik met een buurjongetje doktertje ging spelen. En nu, dertig jaar later, nog eens doktertje spelen? Hoewel dit straks wel een stuk verder gaat.” Haar ogen schitteren, als ze me aankijkt. “En ik heb zin in dat spel, hmmm.”
Een paar weken terug belde Renate me, of ik zin had om mee te gaan, de kroeg in. Ik weet niet meer hoe we op het onderwerp waren gekomen, maar na het zoveelste biertje liet ik me ontvallen dat ik een keer wilde ervaren hoe het was om in een gynaecologenstoel te liggen. “O, doktertje spelen?” Ze had eenzelfde schittering in de ogen gekregen als Jolien. “Ik denk dat ik dat voor je kan regelen hoor. Ik heb een vriendin, Jolien…”
En zo is het gekomen dat ik hier ben. Ze haalt haar pasje door een gleuf van een kastje aan de wand en ontgrendelt daarmee het slot.
“Tot straks.” Ze geeft me een vette knipoog, “en tot dan veel eh, genot.”
“Ja,” aarzel ik, want ineens vraag ik me af of een dokterspelletje in een echte setting en met de bijbehorende instrumenten me genot zal geven.
In de kamer heeft de stoel een dominante plek. Glimmend, de lichtblauwe bekleding, het wit gelakte onderstel. Daaronder de uitschuifbare metalen bak. En dreigend bijna de zwarte beensteunen op de glanzende beugels. Het beeld dat ik ervan opgebouwd heb in mijn fantasie, ziet er in de werkelijkheid ineens stukken groter en angstaanjagender uit. En wat moet het een gevoel van gêne geven om daar op en in te liggen, open en bloot voor … Renate, die op een verrijdbaar krukje ernaast zit. In een donkerblauw superkort latex jurkje, dat zo strak zit dat ik me afvraag hoe ze dat aan heeft weten te krijgen. Het decolleté is diep en het strakke rubber duwt haar borsten samen en omhoog. Een netpanty completeert het geile geheel.
“Ah, daar bent u,” zit zij gelijk in haar rol. “Meneer Mensink, is het niet?”
“Eh, ja.”
Ik kijk haar verwonderd aan. Waarom noemt ze me bij mijn achternaam? O ja, we gaan doktertje spelen. Jeetje, ik moet nog even in mijn rol komen.
Ze staat op en komt op me af.
“Dokter Oosterhuis.”
Ze wijst naar een kamerscherm.
“Als u zich daarachter wilt uitkleden?”
“Alles moet uit?”
“Ja.”
Ze kijkt op het klembord in haar hand en tikt er met haar pen op.
“Ik zie hier namelijk dat u een complete bodycheck moet ondergaan.”
Even later klinkt ze ongeduldig: “Bent u zover?”
Als ze daarmee bedoelt of ik alles uit heb, is het antwoord ja. Maar om haar mijn geilheid te tonen met mijn fier vooruit staande geslacht geeft me een gevoel van gêne … Het zou anders zijn als ik wist dat zij ook in haar blootje was of dat ik haar eerder eens naakt had gezien. Daarom stap ik opgelaten achter het scherm vandaan.
“Zo,” en ik zie haar pretogen van mijn penis omhoog gaan naar mijn gezicht, dat rood kleurt en haar lol doet toenemen. “We beginnen met het opmeten van uw lengte en daarmee bedoel ik dus uw lichaamslengte.”
Ze schuift het staafje aan de lengtemeter aan de muur omhoog, waarmee ook haar jurkje opwaarts gaat en ze me laat zien dat de netpanty een open kruis versie is en ze daarover een minuscuul slipje draagt. Het is een beeld dat mijn erectie laat staan.
Ze noteert mijn lengte. Ze laat me op de weegschaal staan en schrijft mijn gewicht op, daarna mag ik op het krukje zitten omdat ze mijn bloeddruk en hartslag op wil meten. Beide gaan zeker weten hoge waarden opleveren als ze voor me staat en haar borsten bijna in mijn gezicht duwt.
“Dan mag u nu in de stoel gaan liggen.”
Yes! Eindelijk mag ik eens weten hoe het is om in een dergelijk stoel te liggen. Ik ga tussen de beugels met de beensteunen in staan – ohhh, daar liggen mijn knieholtes zo overheen – en schuifel achterwaarts over het koel aanvoelende skai.
“Schuif maar iets verder naar de rand, zo ja, en leg uw benen maar in de steunen.”
Als dat zover is, dringt het tot me door hoe open en bloot ik erbij lig en hoe me dat alweer een gevoel van gêne geeft. Ik begrijp nu hoe ongemakkelijk zoiets voor vrouwen moet zijn.
Tot mijn verbazing legt ze mijn benen met klittenband vast in de steunen en met enige bezorgdheid laat ik toe dat ze ook mijn armen op dezelfde manier op de armsteunen vastlegt.
Ze rijdt het krukje tussen mijn gespreide benen en een tafeltje daarnaast. Ik zie daarop een speculum liggen en iets wat de vorm heeft van een grote zaklantaarn. Ze neemt plaats op het krukje.
“En hoe voel je je nu om er zo bij te liggen,” laat ze haar rol van dokter los. “Kut?”
“Eh, ja, nee. Jeetje. Waarom heb je me vastgelegd, wat ben je verder van plan? En eerlijk gezegd geeft me een ongemakkelijk gevoel om zo tegenover je te liggen en ik begrijp nu ook hoe dat voor jullie moet zijn in deze positie.”
“Dat vind ik mooi om van je te horen. Maar dit hier,” en een vinger duwt eventjes tegen mijn kontgaatje, “is dan voor nu jouw kutje.”
Het duurt eventjes tot het bij me doordringt wat ze mogelijk van plan is.
“Je wilt daarmee toch niet zeggen dat…”
“…ik daarvoor straks dit leuke ding gebruik?” En ze pakt het speculum op. “Nou, ik kan je verklappen dat je dat zeker weten gaat ervaren.”
“Nee!”
“Weglopen kun je er niet voor hoor,” grijnst ze.
“Ik…”
“Ssst. Ik ga je eerst even plagen met een ander kutje.”
Tot mijn verwondering pakt ze de ‘zaklantaarn’ van het tafeltje en ze trekt een dop aan het brede gedeelte van de lantaarn eraf. Verbaasd kijk ik tegen een zeer realistisch uitziende kunstvagina aan.
“Dit is een fleshlight en daarmee ga ik je verwennen. En jij tegelijkertijd mij.”
Ze staat op en kantelt de rugleuning iets omlaag. Ze laat wat glijmiddel op en tussen de kunstvagina lopen. Tot mijn verrassing klimt ze op de stoel en gaat op mijn borst zitten. Met haar hand pakt ze mijn pik beet. Ik voel de lippen van de vagina om de kop van mijn lid glijden en kort erna hoe de nauwsluitende kut mijn jongeheer naar binnen zuigt. Renate komt van mijn borst omhoog en schuifelt achterwaarts, totdat haar onderlichaam boven mijn gezicht is. Ze trekt haar slipje opzij en laat zich zakken. Haar poes is nat.
“Lik me.”
Iets waar ik graag gehoor aan geef. Ze pompt de fleshlight over mijn penis op en neer en hoe heter ze wordt, des te heftiger laat ze mijn pik in de kunstvagina stoten. Ze begint op mijn gezicht te ‘rijden’ en kort erna hoor ik haar schunnige woorden kreunen; haar orgasme zal niet lang meer op zich laten wachten, vermoed ik. En ja, terwijl ze haar onderlichaam op mijn gelaat perst, komt dat van haar, heftig. Maar ik dan? Want verdomme, zij verdwijnt boven me, stapt van de stoel af en neemt weer plaats tussen mijn benen.
“Dat was lekker, Roelant.”
“Graag en met plezier gedaan, maar eh, ik zat er ook tegenaan en…”
“Later kom jij ook aan de beurt hoor. Nu eerst dit,” en ze pakt het speculum op. “De eendenbek wordt dit in de volksmond genoemd, dat wist je vast al wel. Maar weet je ook waarom?”
Ze houdt de zijkant naar me omhoog en ja, met enige fantasie kan ik er de snavel van een eend in herkennen. Ze legt het ding tot mijn opluchting terug op het tafeltje. Maar als ze witte latex handschoenen aantrekt, snap ik dat het haar menens is. Mijn pik is in de tussentijd verschrompeld tot maatje pink.
“Als wij voor onderzoek in de stoel liggen, zeggen ze altijd dat we ons moeten ontspannen, omdat het dan minder pijnlijk is. Dus zeg ik ook tegen jou, ontspan je.”
Plotseling gaat de deur open. Jolien komt de kamer in.
“O, ik ben net op tijd voor een leuk deel,” is haar enthousiaste begroeting. “Wacht er nog eventjes mee, dan kleed ik me snel om.”
Als ze achter het scherm vandaan komt, draagt ze een wit latex hemdjasje met een lange rits, die zover openstaat dat haar tepelhoven net niet zichtbaar zijn. Het rubber spant strak rond haar weelderige heupen en haar benen steken in doorzichtige rode kousen, die opgehouden worden door eveneens rode jarretelles.
“De patiënt is nogal gespannen voor dit onderzoek,” geeft Renate haar aan.
“O, maar daar weet ik wel wat op hoor.” Jolien verdwijnt uit beeld, om kort erna bij de stoel terug te keren met een condoomverpakking in de hand. En net als Renate eerder klimt ook zij op de stoel! Ze brengt mijn jongeheer tot leven, scheurt de condoomverpakking open en rolt het condoom af over mijn weer staande pik. Ze schuift over mijn borst naar achter. Ga ik hetzelfde beleven als daarstraks bij Renate?
“Beffen kan hij als de beste hoor, heb ik net ervaren.”
Ze is sliploos.
“Mooi. Aan het werk dan maar!”
Ik weet niet of dat voor mij of Renate was bedoeld. In elk geval voel ik hoe een vettige substantie rond mijn anus wordt gesmeerd. En terwijl ik mijn tong tussen de schaamlippen van Jolien laat glijden, glijdt een vinger mijn anus in. Het verrast me dat ik het een … geil gevoel vind. Net zoals een warme mond die mijn lid in zich opneemt. Bepaalt minder prettig voelt het aan als de eendenbek zich naar binnen dringt en ik voel een lichte paniek als ik merk hoe die langzaam opengedraaid wordt. Mijn sluitspier begint te protesteren en als ik mijn protest wil delen, wordt dat direct gesmoord door Jolien, als ze haar billen in mijn gezicht duwt.
“Blijf likken!”
“Wil je dadelijk kijken? Want het ziet er fraai uit hoor, zo opengesperd.”
“Ja, zo.” Ze grijpt mijn tepels beet en rolt die tussen haar vingers door. “Hij moet even het karwei klaarkrijgen.”
Ik doe mijn best om zo snel als mogelijk haar zover te krijgen, in de hoop daarna van het speculum bevrijd te worden. En gelukkig hoor ik al gauw boven me: “Ga door, ga door, ik, oh, kut, ik kommm.”
“Hm,” klinkt ze, als ze zich bij Renate heeft gevoegd. “Het ziet ernaar uit dat hij een spoeling nodig heeft.”
Ik schrik. Bedoelt ze daarmee een klysma? Iets wat Renate ook zo verwoordt.
“Wil je hem een klysma geven?”
“Ja.”
“Nee!” kreet ik uit. “Dat wil ik niet.”
“Moet je horen,” komt Jolien overeind. “Ik heb jouw wens in vervulling laten gaan en daar staat toch wel tegenover dat jij mij laat doen waar ìk lol aan beleef?”
Hulpeloos kijk ik Renate aan, die ik instemmend ‘Ja’ zie knikken.
“Verdomme! Ik wil dat echt niet,” en ik ruk aan mijn geboeide armen.
“Hij wil ontsnappen, zie je dat?” grinnikt Renate.
Jolien lacht niet. “Ik wil wat anders van je horen dan een nee, dat wil ik echt niet!”
Vertwijfeld schud ik mijn hoofd in een nee. De plaatjes die ik op internet heb gezien van vrouwen van wie de darmen werden gevuld … Ik huiver, terwijl ik me hoor zeggen: “Oké, goed dan…”
“Mooi, dat wilde ik van je horen,” klinkt Jolien nu tevreden gesteld.
Het speculum wordt verwijderd en bijna direct erna verschijnt zo’n standaard naast de stoel waar ze in een ziekenhuis van die zakken met allerlei vloeistoffen aan hangen.
Jolien pakt Renate bij de arm en leidt haar mee, een eindje bij me vandaan. Waar ik ze zie smoezen. Weer zie ik Renate knikken, waarop de vrouwen uit mijn beeld verdwijnen.
Ze blijven vrij lang weg, waarbij ik me ongerust afvraag wat ze aan het uitspoken zijn. 
Het antwoord wordt gegeven als ze terugkeren. Jolien heeft een pvc zak in de hand, waar aan de onderkant een slangetje uit komt. Aan de andere kant ervan een canule. De zak is gevuld met iets meer dan een liter lichtgele vloeistof! Is ze echt van plan die hoeveelheid in mijn darmen te laten lopen?
“Dat is …, krijg ik dat …?” piep ik benauwd.
“Ja, dat krijg je allemaal.”
Ze hangt de zak aan de standaard en klopt er op. “Normaal gaat hier lauwwarm water in, maar voor jou hebben wij een speciale gemaakt. Een intieme, een cadeautje van ons, namelijk onze urine.”
Ze neemt positie tussen mijn benen en Renate klimt bij me op de stoel. Ze neemt mijn pik in haar handen. En terwijl ik de vloeistof langzaam in mijn darmen voel lopen, trekt zij me af, neemt mijn lid gulzig in haar warme mond. Dit zou genieten zijn, als hun pis niet bij me naar binnen liep. Meer en meer voel ik me gevuld worden. Een blik op de zak laat me zien dat die nog maar voor de helft leeg is en bezorgd vraag ik me af of de rest er nog bij gaat of bij kan. Langzaam voel ik mijn buik opzwellen. Ik probeer me te concentreren op wat Renate met me aan het doen is met haar handen en mond. Het lukt me.
“Oh, ja, oh Renate, ik …” En zij bezorgt mij mijn bevrijdende orgasme.
Ik heb niet eens gemerkt dat Jolien de canule vervangen heeft door een buttplug, die ze nu oppompt.
“Owhhh, alsjeblieft Jolien, stop!”
Iets wat ze niet doet. Ze pompt door tot een nog net aanvaardbaar voelend niveau, maar pfff, wat is dat heftig!
“Zo, dan kan jij ons cadeautje veilig een kwartiertje in houden en kunnen wij op ons gemak al wat spulletjes schoonmaken en opbergen.”
Ik sluit mijn ogen, probeer niet te denken aan hoe hoognodig ik moet en hoe graag ik me wil laten leeglopen. Eindelijk word ik van de stoel bevrijd.
Van napraten komt weinig meer terecht, omdat ik om de haverklap het idee heb naar het toilet te moeten en ja, soms ook inderdaad nog moet.
Drie kwartier later lopen Renate en ik de hal door naar de uitgang. Zij heeft een lange jas over haar gewaagde doktersoutfit aan. En ik? Ik heb voor alle zekerheid een luier om gekregen van Jolien, “want ongetwijfeld zal je nog iets laten lopen voordat je thuis bent.”
Mijn prikkelende fantasieën 