Overboord – voor Pittig Proza#1: Goede voornemens

Ik hing mijn jasje over de rugleuning van mijn stoel, ging zitten en startte de pc op. In afwachting tot die gebruiksklaar was, kon ik koffie halen. Of ik liet dat over aan mijn collega, die elk moment binnen kon komen. En ja hoor, ik hoorde het getik van haar hakken op de gang al naderbij komen.
Ik was blij haar weer te zien. In de week na de kerstdagen had ik de honneurs op de afdeling waargenomen en zoals ieder jaar was het doodsaai geweest. Contacten met klanten waren er minimaal en ik miste haar vrolijkheid, spontaniteit en bruisende levenslust. Ik wist bij haar zelfs geen inschatting te maken wanneer ze ongesteld was, iets waar ze toch periodiek de lasten van moest ondervinden.
“Goedemorgen, Klaas en allereerst de beste wensen.”
“Jij ook de beste wensen, Chantal.”
Ze omhelsde me en drukte me een kus op de mond.
“Ik ben blij je te zien. Heb je al koffie gedronken?”
“Nee, ik heb op jou gewacht.”
“Dan haal ik twee bekers.”
“Is goed. Het volgende rondje is voor mij.”
Ik keek haar billen na, die in ritmische bewegingen in de strak zittende spijkerbroek op en neer deinden. Om te zoenen, zo heerlijk. En wat zou ik die graag eens zoenen! Maar met een collega moet je het niet aanleggen, was mijn stelling. Wat wel jammer was, want ik vond haar een lekker wijf. Oké, ze was geen echte beauty. Haar borsten waren behoorlijk zwaar, op haar heupen had ze rollen en haar billen zouden best eens kunnen zakken als ze niet in toom werden gehouden door haar spijkerbroek. Maar voor mij was het lekkers waar ik met veel plezier van zou smullen.
Terug met de koffie nam ze tegenover me plaats. Ze tilde haar beker in een toostend gebaar omhoog.
“Op het nieuwe jaar, Klaas. En, heb je nog goede voornemens?”
“Bah.”
Ik trok een vies gezicht en ik ging er eens goed voor zitten.
“Ik rook en ik blijf roken, omdat ik uit ervaring weet dat ik een buitengewoon chagrijnig persoon word als ik stop.”
“Maar de kans is groot dat je een aantal jaren langer leeft.”
“Dat wordt een worsteling voor mezelf en mijn omgeving als ik als een chagrijn door het leven moet. Nee, ik ga liever plezierig naar het einde en ja, misschien komt dat dan wat sneller.”
Ik nam een slok van mijn koffie.
“En omdat een wijntje bij het eten mij een uitermate genoegen schenkt, laat ik mij ook dat niet passeren. Net zo min als een borreltje voor het slapen gaan of ’s zomers genieten van een koele blonde.”
Onderuit gezakt volgde zij, met pretlichtjes in haar ogen, mijn betoog.
“Verder slenter ik graag door een aardig stadje of dorp of ik loop eens een stukje door een bos of langs het strand en daarmee vind ik dat ik voldoende beweeg, dus ga ik mezelf niet kwellen door me in een sportschool in het zweet te werken.”
“Dus geen goede voornemens?” proestte zij.
“Hm. Misschien een lekkere vrouw zoeken, want met de cursus seks met mezelf ben ik nu wel klaar. Ben jij toevallig vrij?”
“Wat dat laatste betreft, je weet dat ik getrouwd ben.”
“Ja…, helaas,” grinnikte ik en zij giechelde.

Ik ontmoette hem voor het eerst op een feestje van de zaak. Ab. Jeetje, wat een droogstoppel. Abnormaal. Dat die twee elkaar gevonden hadden. Wellicht was hij goed in bed, iets wat ik me niet kon voorstellen. Volgens mij haalde hij zijn gerief enkel en alleen uit zijn postzegels. Bij onze ontmoeting was ik zo stom geweest om hem te vragen of hij hobby’s had. Waarop hij extatisch was gaan uitwijden over zijn verzameling. Het was de enige keer geweest dat ik hem zag opleven. Om van hem af te zijn, had ik hem gezegd dat ik ook verzamelaar was.
“O, super. En wat verzamel je?”
“Gedragen vrouwenslipjes.”
De rest van de avond was ik inderdaad van hem af. Later was Chantal bij me gekomen.
“Wat hoorde ik nou? Verzamel je slipjes?”
“Gedragen.”
“Serieus?”
“Nee, natuurlijk niet.”
“Dat dacht ik al,” had ze gegrinnikt.

“En wat dat eerste aangaat, dat is geen voornemen, maar een wens,” vervolgde ze.
“Ah. Nou, dan ga ik er hard aan werken om die wens in vervulling te laten gaan.”
“En, hoe ga je dat doen?”
“Dat weet ik nog niet. Maar ik kom ineens toch op een voornemen. Meer quality time. Vaker erop uitgaan, musea, concerten, stedentrips.”
“Dat klinkt niet verkeerd. Wat mij erop brengt, Jojanneke en ik gaan vrijdagavond naar een concert in Antwerpen en ik heb nog een kaartje over. Ab had geen zin om mee te gaan. Dus als jíj zin hebt?”
Jojanneke. Roepnaam Jo. Anderhalf jaar geleden had ik haar ontmoet op de veertigste verjaardag van Chantal, die ze groots had gevierd. Jo bezat dezelfde heerlijke rondingen als mijn collega, herinnerde ik me en ze was net zo leuk en spontaan. Boezemvriendinnen waren het, al sinds hun schooltijd.
“Wat voor concert is het?”
“Van Lady Gaga.”
Was dat niet die zangeres met bijzondere performances? Die daarin veel van haarzelf bloot gaf? Nummers van haar kende ik bij mijn weten niet. Maar al trad André Rieu op, de kans om met deze meiden op stap te gaan liet ik niet aan me voorbijgaan.

De Lady had een zinnenprikkelende show gegeven, waarin ik haar in pakjes had gezien die deden verlangen naar wilde nachten. Of Gaga dat gevoel ook bij ‘mijn’ meiden overbracht? In elk geval waren hun leggings en hemdjes vochtig.
Na afloop moest ik bekennen dat ik genoten had. De deceptie erna is, dat je nog naar huis terug moet, in ons geval een lange terugreis, waar ik tegenop zag. Dat ik niet de enige was die dat geen aanlokkelijk idee vond, was Jo.
“Ik weet niet wat jullie ervan vinden, maar als ik vrienden hier een appje stuur of we bij hen kunnen overnachten?”
Haar suggestie werd met instemming door Chantal en mij ontvangen. Haar vingers veegden al over het scherm. Bijna meteen ook kwam het antwoord terug dat dat prima was.

Jean en Mathilde. Ondernemers. Ze hadden op het punt gestaan om naar bed te gaan, toen het appje van Jo binnenkwam. Zij verontschuldigde zich dat we in de woonkamer moesten slapen, “want we hebben slechts één slaapkamer.” Hij had het tweepersoons luchtbed al opgeblazen en dat voorzien van kussens en slaapzakken. Een derde set lag op een stoel. Hij verontschuldigde zich dat één van ons daarin de nacht ongemakkelijk moest doorbrengen. Zijn vrouw wilde voor ons zelfs nog koffie zetten, maar Jo stuurde hen resoluut naar bed.
“Wij redden ons wel.”
Waarop ze ons alleen lieten, maar met de mededeling dat we morgen zeker moesten ontbijten en dat alles daarvoor in de keuken te vinden was.
Lieve mensen.
“Ik neem de stoel,” gaf ik aan.
Waarop er een tête-à-tête was tussen de twee vriendinnen. Ik zag Jo knikken. Chantal gaf me de reden van hun onderonsje.
“Als je je gedraagt en je handen thuis houdt, mag je tussen ons in slapen.”
“Dat beloof ik,” reageerde ik blij verrast.
Het betekende dat ik morgen niet geradbraakt wakker werd. Dan was tussen die meiden in liggen bepaald een prettige gedachte. En als ik een natte droom kreeg, schond ik mijn belofte om me te gedragen niet, toch?
Jo ritste de slaapzakken al aan elkaar, ik pakte het kussen van de stoel en wierp dat op het luchtbed. Waarna ik toch enigszins opgelaten toe keek hoe de meiden uit de kleren gingen en de leggings en hemdjes over de stoelen hingen. Waarna Chantal er al in kroop, in nog slechts een stringetje en beha. Ook Jo was al zo ver. Ze had één kledingstuk minder aan dan haar boezemvriendin.
“Schiet eens op,” spoorde ze mij aan, “dan kan ik het licht uitdoen.”
Het leek mij verstandig om mijn slip en T-shirt aan te houden, waarop ik naast mijn collega de zak in schoof. In het donker zocht Jo ons op en kwam er ook bij. Ze ritste de slaapzak aan haar kant dicht en met een “Welterusten” van beide vrouwen, draaiden ze zich om en lag ik ingeklemd tussen twee ruggen en billen.
Omdat ik alleen de slaap kan vatten als ik op mijn zij lig, moest ik een keuze maken met wie van de twee ik lepeltje-lepeltje ging liggen. Om tegen Chantal aan te gaan liggen vond ik gênant. Ze was wel mijn collega. Dus was de keuze daarmee gemaakt.
Ik trachtte enige ruimte tussen onze lijven te houden, iets wat uitgesloten was. Terwijl ik krampachtig een houding probeerde te vinden, voelde ik een hand mijn onderarm raken, pakken en meetrekken, over haar heup heen. Als dat geen uitnodiging was om zonder verder enige terughoudendheid tegen haar aan te kruipen?

Zoals altijd was ik vroeg wakker. Gelijk wist ik waar ik was en met wie, wat niet moeilijk was, ingeklemd tussen de twee vrouwen. Chantal was al wakker of werd net wakker.
“Goedemorgen,” fluisterde ze. “Koffie?”
“Lekker,” reageerde ik net zo zachtjes.
Ze ritste aan haar kant de slaapzak open en kroop er uit. Met ingehouden adem keek ik naar haar billen, die ik doordeweeks in de kantoorsituatie al bewonderde. Maar hier, waar ze niet gevangen zaten in een spijkerbroek, kon ik ze in naakte glorie bekijken. Het strookje stof om haar heupen liet me weten dat ze het stringetje nog aan had, maar van het reepje stof dat tussen haar bilnaad door ging, was niets te zien. Ze liep van me vandaan en net als op kantoor bewogen haar billen zich in die heerlijke en gekmakende cadans van op- en neergaande bilhelften.
Ik kwam er ook uit, ten eerste omdat ik moest plassen en ten tweede omdat ik in bad wilde. Thuis had ik alleen een douche en zo gauw ik ergens kwam waar een badkuip was… Ik vond het heerlijk om onderuit gezakt in een bad lekker weg te dromen.
Ik zette de kraan open. Ik vermoedde dat Jean en Mathilde geen bezwaar hadden als ik wat badolie toevoegde. Ik kon kiezen uit drie soorten en ging voor de wilde roos/lavendel. Meteen begon het water licht te schuimen en vulde de badkamer zich met de geur van lavendel.
Na getoiletteerd te hebben, kwam in de woonkamer met open keuken een andere geur me tegemoet. Die van koffie. Jo was eveneens wakker, maar lag nog behaaglijk in de slaapzak. Ik ging aan de eetbar zitten, die de kamer van de keuken scheidde.
“Wil je ook koffie?” vroeg Chantal haar.
“Ja. Lekker.”
“Ik wil dadelijk de buurt in om te kijken of ik een fles wijn en een boeket bloemen kan vinden voor Jean en Mathilde. Gaan jullie daar mee akkoord?”
“Vanzelfsprekend,” reageerde ik.
“Dat vinden zij zeker niet nodig, maar ze zullen het zeker waarderen, dus ja,” stemde ook haar vriendin daarmee in.
Waarop Chantal na de koffie in haar kleren schoot en ik de badkamer weer opzocht en me in het weldadig schuimende en heerlijk geurende water liet zakken.
Kort nadat ik de buitendeur hoorde dichtgaan, kwam Jo de badkamer in.
“Ik moet plassen.”
Niet of dat oké was of een sorry, nee, gewoon de mededeling dat ze dat ging doen.
Ze legde haar mobieltje op de rand van de wastafel en nog geen meter van me vandaan trok ze haar slipje tot op de knieën en ze nam plaats op het toilet.
Als zij dan zo schaamteloos was, mocht ik dat ook zijn, vond ik. Dus keek ik naar haar flinke tieten, naar het slipje en naar het toefje schaamhaar dat boven de driehoek uit kwam. Onder het schuim verstijfde mijn lid.
Haar straal klaterde in het toilet.
“Als ik klaar ben, kom ik bij je in bad.”
Weer niet of dat akkoord was, maar ik had daar bepaald geen bezwaar tegen.
Ze stond op, trok door, stapte uit het slipje en zwaaide een been over de rand van het bad. Ze liet me daarmee zien dat ze op het toefje boven de driehoek na haarloos was. Het andere been volgde en ze liet zich tegenover me in het water zakken.
“Nou, we hebben al met elkaar geslapen en nu zitten we bij elkaar in bad,” lachte ze. “Is er nog wat te wensen over?”
Ze keek me daarbij met een ondeugende glinstering in de ogen aan.
“Nou…,” begon ik, “misschien niet zozeer een wens, maar eerder een goed voornemen.”
“Ha, de goede voornemens voor het nieuwe jaar. Waarmee stop je?” klonk ze ironisch.
“Ik stop nergens mee, ik begin het nieuwe jaar ergens aan. Mijn goede voornemen namelijk is om een invulling te geven aan de wens om met je te vrijen.”
Ze proestte het uit.
“En jij denkt dat ik meega in die wens van je?”
Ik voelde een teen mijn bilnaad raken en de andere voet kwam een stukje hoger terecht.
“Ja, ik denk dat ik dat goed eh, aanvoel.”
“Hmmm, daar kon je best eens gelijk in hebben.”
Yes! Maar dan ploegden rimpels zich in mijn voorhoofd.
“Alleen, wanneer en waar? We kunnen het moeilijk dadelijk doen, want Chantal zal zo terug zijn.”
“Wacht maar even.”
Ze kwam omhoog, trok een handdoek naar zich toe, wreef haar handen droog en pakte haar mobieltje.
“Ga je haar een berichtje sturen dat ze langer weg moet blijven?” vroeg ik verbluft.
“Nee. Ik laat het je zo zien.”
Haar berichtje was al weg en de ping van een antwoord kwam bijna meteen binnen. Jo grijnsde.
“Ik hoop dat je wat in je mars hebt,” en ze overhandigde me haar mobieltje.
Op het schermpje las ik hun korte wisseling van woorden.
– Heb je zin in een triootje?
– Wow, ja. Ik ben er zo.
Ik keek haar met grote ogen aan, terwijl ik haar haar mobieltje teruggaf.
“Gaat zij meedoen?”
“Ja. Vind je dat een bezwaar?”
“Nee, maar ze is toch…”
“Getrouwd?”
“Ja.”
“Ze doen allang niks meer met elkaar,” verklapte ze me. “Ab is ‘getrouwd’ met zijn postzegels en hij laat haar de vrijheid om haar voldoening buitenshuis te halen. Zolang hij maar niet weet met wie, waar en hoe, vindt hij het prima.”
“Aha.”
Mijn lid zwol op tot een niet eerder vertoonde stijfheid. Dus dadelijk lag ik met deze twee vrouwen op het luchtbed? Dat was, net als de reactie van Chantal zonet, ook van mijn kant een ‘Wow’. Mijn voornemen om het nooit met een collega te doen, gooide ik in dit nieuwe jaar dan ook resoluut overboord.