Vernissage

De vrouw schoot me aan.
“Ik ken u ergens van. Hebben we elkaar al eens bij een eerdere gelegenheid ontmoet?”
Ik had met een drankje in m’n hand de bezoekers van de vernissage een tijdje geobserveerd, waarbij ik probeerde in te schatten wie waarom hier naartoe was gekomen en wie daarom mogelijk interessant kon zijn om een praatje mee te maken. En die vervolgens bereid was om me meer te leveren dan alleen dat praatje.
Als freelance lifestyle journalist, fotograaf en interieurstylist was ik bijna altijd op zoek naar trends in wonen, maar ook naar interieur- en woonideeën voor mijn blogs, Pinterest, Twitter, Instagram en Facebook. En dus naar mensen die op één of andere manier daar een bijdrage aan konden leveren.
De werken die hier hingen bevielen me. Het waren felgekleurde doeken waarop, bijna verborgen, close-ups waren te vinden van zowel vrouwelijke als mannelijke geslachtsdelen en borsten of tepels.
Het oudere echtpaar, ik nam aan dat het een getrouwd stel was, had ik al gauw afgedaan als niet interessant om een praatje mee te maken over lifestyle of welke levensstijl dan ook . Of het moest over wansmaak gaan. De vrouw droeg een broekpak in een beige bruine kleur, had een bontje om haar nek, waarvan ik maar hoopte dat het nepbont was en ze droeg te veel sieraden naar mijn smaak. De man was daarmee een tegenpool van haar in zijn zwarte spijkerbroek en donkere sweater met daarop de afbeelding van een huilende wolf en onder die afbeelding de tekst Just a northern song. De midlife leek hij me al geruime tijd achter zich te hebben, dus daar kon zijn kledingkeuze niet mee te maken hebben.
Het gebeurde dus toen ik, op weg om nog een drankje te scoren, de vrouw me aansprak. Ik wilde in eerste instantie iets zeggen in de trant van ‘dan was ik ú zeker niet vergeten’, maar ik besloot me te gedragen.
“Misschien dat u me van één van mijn blogs kent?”
“Blogs? Is dat niet iets met internet?”
In mijn gedachten slaakte ik een diepe zucht.
“Daar ben ik helemaal niet in thuis, in dat internetgedoe. Dat is meer iets voor mijn Kees, hè Kees?” sprak ze haar man aan, waarna ze haar aandacht direct weer op mij richtte.
“Hij zit namelijk iedere avond achter zijn computer.”
Ik kon me voorstellen dat hij dat liever deed dan naast haar op de bank zitten om teevee te kijken. Alles was beter dan dat mee te moeten maken.
“En u gaat vaker naar vernissages of tentoonstellingen?”
“Ja, dat vinden we leuk, hè Kees?”
Iets wat ik bij Kees betwijfelde.
“Al die aparte mensen die op zoiets afkomen. En soms ook bekende mensen hoor. Laatst nog, in Haren.”
“Laren,” verbeterde hij.
“Ja, dat zeg ik. Daar kwamen we zomaar, hoe heet ze ook alweer? Toe Kees, jij vond haar altijd zo leuk.”
“Goed.”
“Ook best, maar volgens mij vond je haar leuk. Vooral in die film van dat fruit.”
Als ik Kees was, zou ik doodmoe van haar worden. Of gillend gek worden.
“Monique van de Ven, in Turks Fruit.”
“O, excuseer me, ik zie daar twee mensen die ik even moet spreken, zo’n aardig stel.”
En weg was ze. Mooi zo, van die was ik af. Hij wees met zijn lege glas naar dat van mij.
“Mag ik je wat te drinken aanbieden aan de bar?”
“Goh, Kees kan zowaar een hele zin produceren,” katte ik, maar ik vond dat gelijk erg flauw van me.
“Sorry, dat is lullig van me. En ik was toch op weg naar de bar, dus ja, ik neem je uitnodiging aan.”
De kunstenaar had in de korte ‘poot’ van de L-vormige ruimte een barretje op laten bouwen met langs de muren een aantal loungebanken. Hij haalde twee biertjes bij de bar en ik zocht alvast één van de tweezits banken uit, waarop ik plaatsnam. Weliswaar nodigen zulke banken uit om er lekker onderuit gezakt in te gaan liggen, maar met mijn korte rokje aan vond ik dat geen verstandig idee. Dus ging ik tegen de rugleuning zitten en sloeg mijn benen over elkaar, wel zo dat mijn gekruiste been hem dadelijk zicht gaf op een stukje dijbeen en daarmee ook op de kanten boord van mijn zwarte panty. Dat ik zijn aanbod geaccepteerd had, kwam voort uit de behoefte om mijn nieuwsgierigheid te bevrediging naar hoe die twee zo verschillende mensen konden samenleven en het met elkaar uithielden.
Hij kwam met onze biertjes aan en ik zag even zijn ogen oplichten toen hij zag wat ik hem liet zien. Was dat eigenlijk niet alweer erg gemeen van me? Toch ging ik niet verzitten. Om het gesprek te openen, begon ik met wat me dwars zat.
“Word je niet moe van dat ‘geKees’ en het, sorry dat ik het zo zeg, geklets van haar?”
“Och, ik hoor het niet eens meer en ik schijn op de juiste momenten ja of nee te zeggen of instemmend te ‘hummen’.”
‘Hm.”
Ik gooide het over een andere boeg.
“Is je vrouw geïnteresseerd in kunst?”
Hij grinnikte.
“Ze is eerder geïnteresseerd in aandacht, ze staat graag in de belangstelling.”
Ik schudde in ongeloof mijn hoofd.
“Alleen daarom bezoekt ze zulke bijeenkomsten?”
“Ze mengt zich graag in artistieke kringen in de hoop dat er ooit iemand belangstelling heeft voor haar kunstzinnige uitingen. Ze schildert ook zo nu en dan wat, maar dat is op het niveau van de hobbyist zoals er tienduizenden van rondlopen met penseel en verf. Misschien heb je ooit eens die schilder Bob Ross op teevee aan het werk gezien?”
“Die binnen een half uur het doek had gevuld met een bergpartij, diverse watervallen, een donker woud of een groene weide met een half vervallen schuurtje?” lachte ik.
Hij grijnsde.
“Nou, van dat niveau dus.”
“En jij Kees, ik heet trouwens Birgitte, zeg maar Birgit. Het verhaal gaat dat mijn vader bij de aangifte op het stadhuis een aardig slokje op had en daarom struikelde over de naam Brigitte, zoals ik eigenlijk had moeten heten.”
Zijn ogen twinkelden van de pret.
“Naar Brigitte Bardot? Want je vader zal met haar opgegroeid zijn?”
“Ja. Zoals hij ook zeer gecharmeerd was van Raquel Welch.”
“Die ook goed geproportioneerd was,” beaamde hij.
Ik zag dat zijn ogen weer kort naar mijn dijbeen en kanten boord ging. Ik zakte iets verder onderuit, waarmee ik hem iets meer van de boord te zien gaf. Hij was tenminste niet helemaal een dooie.
“En jij Kees, heb jij naast de belangstelling voor Brigitte en Raquel interesse voor kunst?”
“Niet echt, moet ik toegeven, hoewel ik een mooi werk zeker weet te waarderen.”
“En wat vind je van de werken hier?”
“Ik heb soms even naar het geslachtsdeel of de borst moeten zoeken, maar er waren er bij die ik wel mooi of prikkelend vond, ja,” gaf hij zijn reactie, met weer een twinkeling in zijn ogen. “In het bijzonder die met die lila roos.”
Ik wist welk werk hij bedoelde en ik vroeg me even af of dat kunstwerk hem ook in die mate had geboeid voor onze kennismaking.
“En wat prikkelt je zoal nog meer, Kees?”
Weer gingen zijn ogen even naar wat ik hem ‘bloot’ gaf.
“Maak ik je nerveus?”
Hij glimlachte.
“Op mijn leeftijd maak ik me zelden ergens meer nerveus over, lieverd.”
“Windt het je op?”
Ik zag dat hij wist waar ik op doelde en dat bleek ook uit zijn reactie.
“Het is vanzelfsprekend dat als een vrouw iets aan heeft of toont wat de belangstelling van de man wekt, hem dat prikkelt, ja. Of met jouw woorden te spreken, opwindt.”
“Moet ik anders gaan zitten?”
“Om nog meer te laten zien?”
Hij knipoogde.
“Maar nee hoor, je zit best zo en ik zie het graag wat je zien laat zo. Er moet altijd wat te raden over blijven, vind ik. Dat houdt het spannend.”
Even aarzelde ik of ik kon vragen wat ik wilde vragen. Maar de nieuwsgierigheid won het van het beleefde.
“En hoe gaat dat bij jullie? Want jullie zijn een stel?”
“Ja. Al iets meer dan zevenendertig jaar zijn Truus en ik bij elkaar. En als je doelt op of we het nog samen doen, hoewel je dat niets aangaat natuurlijk, is het antwoord, nee, niet meer.”
“O?” reageerde ik verbaasd op en zijn openhartig antwoord en op het feit dat ze dus niets meer met elkaar deden.
“Is dat niet eh,”
“Frustrerend?”
Hij glimlachte om mijn plotselinge gêne.
“Weet je, zij houdt zich bezig met haar dingen en ik doe de mijne en daar zijn we beiden tevreden mee.”
Hij viel stil, staarde een moment naar zijn halfvolle glas.
“En ik doe mijn dingen,” herhaalde hij nog eens, maar zachter deze keer. Om dan, op weer normale conversatiesterkte verder te gaan.
“Mijn vrouw gaat vroeg naar bed. Ze doet een oogmasker voor, want ze heeft last van het licht van de lantaarnpaal voor de deur zegt ze, en ze doet oordopjes in opdat ze de naar het werk gaande buren ’s ochtends vroeg niet hoort. En als zij op bed ligt, ga ik of even een programma kijken dat me interesseert of ik ga achter de laptop zitten, het internet op of om te chatten.”
“Te chatten? Met een vriend?”
“Vriendin.”
Hij grijnsde om mijn verbaasde reactie.
“En omdat je daar natuurlijk ook nieuwsgierig naar bent, zal ik die nieuwsgierigheid verder bevredigen. Naast dat we kletsen over de dingen van alledag ruimen we ook plaats in voor geile praat. En zo nu en dan geef ik haar opdrachtjes die ze voor me uitvoert.”
Ik had een vaag idee wat dat dan kon zijn, zoals wat bloots laten zien, maar echode: “Opdrachtjes?”
“Ja. En dat zijn dan sm getinte opdrachtjes. Wil je een voorbeeldje?”
Och, als hij dat wilde delen. Natuurlijk wilde ik een voorbeeldje! Ik knikte.
“Ik heb haar een keer in een vuilniszak twee armgaten en een halsgat laten knippen, haar die aan laten trekken als hemdje, een tweede vuilniszak diende als rokje, natuurlijk er verder niets onderaan en zo heb ik haar haar woonkamer en keuken laten poetsen en soppen. En daarna moest ze naakt op bed twee knijpers op haar tepels zetten en zich met een vibrator bevredigen.”
“Oké…”
“Of ik laat haar een tijdlang met een forse buttplug rondlopen, totdat ze me via een Whatsappje vraagt of smeekt of die er uit mag,” gaf hij me ongevraagd nog een voorbeeldje.
“En dan reageer je dat dat goed is?”
“Soms. Of dat ze het nog een half uurtje of heel uur moet volhouden.”
“En dat doet ze dan ook?”
“Ja. Tenminste, als ik haar verslagjes mag geloven. En daar ga ik van uit.”
Naast dat ik aan zijn lippen hing, voelde ik een lichte opwinding. Die Kees, die verraste me. Hij bleek niet het suffe figuur te zijn dat ik in eerste instantie als beeld had gevormd.
“En eh, je vrouw, die weet daarvan?”
“Ja. En dat vindt ze prima, beschouwt dat als één van die dingen die mij gelukkig maken.”
“Oké…”
Ik was te verbluft om tot een volzin te komen. Ik leek Kees wel, in het begin van deze middag.
“En soms stuurt ze me pikante foto’s. Altijd zonder haar gezicht er op hoor. Dat is iets wat we beiden niet willen.”
“Maar je weet wel hoe ze er uit ziet?”
“Ja. We sturen elkaar ook foto’s van vakanties of een dagje uit of van alledag of zo.”
“En hebben jullie elkaar wel eens ontmoet?”
“Nee, nog niet. Maar dat gaat er wel eens van komen.”
“En dan opdrachtjes in real life?” lachte ik.
“Misschien.”
Zijn ogen dwaalden weer eens af naar mijn dijbeen. Ik kreeg er deze keer een ander gevoel bij. Zat hij aan haar te denken? Zat hij aan opdrachtjes te denken? Zou hij op dit moment voor mij iets bedenken? Zou ik dat willen? Zou ik…
“Doe je dat alleen met haar? Ik bedoel, opdrachtjes? Of denk je wel eens, als je een vrouw ziet, goh, die zou ik wel eens een opdrachtje willen geven?”
“Het antwoord daarop is nee, maar eh, solliciteer je er nu naar?”
Ik kreeg het ineens warm. “Misschien.” Mijn tong likte even, onbewust, langs mijn lippen.
“Wat zou je me dan voor een opdrachtje geven?”, reageerde ik met een ietwat schorre stem. Van de spanning?
Hij haalde kort zijn schouders op.
“Dat hangt er een beetje van af wat je geil vindt of wat je geil lijkt.”
Voordat ik een antwoord kon geven, gaf hij al een vervolg.
“Heb je een slipje aan?”
“Ja,” antwoordde ik.
Hij wees even naar mijn dijbeen.
“En dat is een panty, gok ik?”
“Ja,” antwoordde ik weer.
Waar wilde hij heen?
“Goed. Dan ga je nu naar het toilet en trek je daar je slipje uit. Het zal even een gedoe zijn met je panty, maar dat is dan maar zo.”
Ik aarzelde kort, want ging ik dat doen? Het antwoord was ja toen ik opstond en mijn tasje wilde pakken.
“Laat die maar staan, daar pas ik wel op.”
“En waar laat ik m’n slipje dan?”
“Die doe je in je mond.”
Verbijsterd staarde ik hem aan.
“In mijn mond?”
“Aan je oren mankeert gelukkig niets,” grinnikte hij.
“En dan?”
“Dan kom je weer gezellig bij me zitten. Kletsen we nog even genoeglijk verder.”
Genoeglijk verder kletsen met een slipje in m’n mond? Verward liep ik naar de toiletten. Ging ik daar echt doen wat hij van me verlangde? Wat hij me opdroeg? Ik, de zelfstandige en bepaald niet volgzame Birgitte? Ging ik echt mee in wat hij me opdroeg te doen?
Er was één toilet voor de heren en één voor de dames. Ik hoopte dan maar dat er niet gelijk iemand voor de deur stond die ook gebruik wilde maken van het toilet, want het duurde voordat ik mijn laarsjes, de panty en het slipje uit had en alles weer aan. Nou ja, op mijn slipje na dan. Ging ik dat echt in mijn mond doen? En zo ja, wat als dan één van de bezoekers of de kunstenaar me aanschoot? Dan zakte ik ongetwijfeld door de grond of ik rende met een rood hoofd weg. Of ik verdomde het en stopte het slipje niet in mijn mond. Maar zoals mijn vader geregeld zei: ‘Wie A zegt, moet ook B zeggen.’ En ik had toch om een opdrachtje gevraagd? Nou ja, niet letterlijk, maar ik was wel opgestaan. En naar het toilet gegaan. Dus? Ik was maar wat blij dat het een piepklein nylon slipje was dat ik, gehoorzaam aan zijn opdracht, in mijn mond propte.

Ik haastte me met gebogen hoofd door de expositieruimte en vroeg me af wat het vervolg zou zijn toen ik het bargedeelte weer in kwam en zwijgend weer bij hem ging zitten.
“En, hoe voel je je nu? Opgelaten?”
Ik knikte.
“Vind je het vernederend?”
Vond ik dat? Misschien was dat niet het juiste woord, hoewel ik er zo snel geen ander voor wist te vinden. Om met een slipje in mijn mond naast hem te zitten, oké, normaal was wat anders. Wellicht lag het vernederende in zijn weten dat ik ermee bij hem zat.
“Je aarzelt, zie ik. Ik gok daarom dat het een mix van die twee voor je is. Omdat ik weet dat je iets in je mond hebt wat daar niet hoort te zitten…”
Hij was niet dom.
“…maar ergens anders hoort te zitten, of juister, te bedekken.”
Weer knikte ik.
“Je bent zwijgzaam,” lachte hij met pretoogjes.
Ik probeerde mijn tong naar hem uit te steken en verloor daarbij bijna mijn slipje.
“En nu?” sliste ik en voelde daarbij wat kwijl langs mijn mondhoeken lopen.
“Nu ga ik je vragen of je zo nu en dan met me wilt chatten en opdrachtjes ontvangen?”
Wilde ik dat? Ik kende hem nauwelijks. Aan de andere kant leek hij me oké. En mocht het vervelend worden, dan kon ik hem altijd nog blokken. Waarmee ik dus in principe al ja zei. Maar had ik het daar niet veel te druk voor? M’n werk slokte zoveel tijd van me op, iets wat ik niet erg vond, omdat het m’n lust en m’n leven was. Toch mocht er ook wel eens tijd zijn voor iets anders en eerlijk gezegd was ik wel nieuwsgierig naar zijn opdrachtjes en of die wat met me zouden doen. In geilheid dus.
Ik knikte.
“Ik wil dat wel proberen,” sliste ik weer.
“Mooi zo, dat vind ik leuk om te horen. Heb je thuis een speeltje, of speeltjes? Een vibrator?”
“Een viba.”
De letter r was een verdomd lastige met een gevulde mond.
“Een vibatoh.”
“Goed. Dan wil ik binnenkort op z’n minst een A4tje vol van je ontvangen met wat jou zoal opwindt en dat type je dan met die vibrator in je kutje. Zorg je er daarbij wel voor dat er nieuwe batterijen in zitten?”
Glimlachend wachtte hij op mijn reactie.
Een A4tje vol? Pfff, dat kon me wel eens de nodige hoofdbrekens kosten.
“En moet in één keer gemaakt wodden?” probeerde ik zo duidelijk mogelijk te zeggen.
“Ja.”
En dus ook de nodige orgasmes? Want voordat ik een blad vol had?
Hij pakte ondertussen een papiertje van het tafeltje en reikte me dat aan.
“Dit is mijn mailadres en dan moet ik je voor nu helaas achter laten, want Truus gaf zonet aan dat ze na van nog een stel afscheid genomen te hebben weg wil.”
“En wat doe ik met ’t slipje?”
“In houden totdat je over laat ik zeggen een uurtje ook weggaat?”
Ik schudde vertwijfeld mijn hoofd en hij schaterde het uit.
“Nee hoor, dat mag je in je tasje stoppen of weer aantrekken, wat je wilt.”
Hij stond op, stak zijn hand uit. Ik stak die van mij naar hem uit en… hij gaf me een handkus!
“Ik hoop gauw wat van je te zien, mooie dame. En dan doel ik niet alleen op tekst,” gaf hij me met een knipoog mee.
Ik snapte dondersgoed waar hij op doelde. En ja, hij kon dat krijgen ook van me. Glinsterend van mijn nat.