Vals spel

Bij het koffieapparaat in het midden van de lange gang kwam hij haar voor het eerst tegen, hij met een plastic bekerhoudertje in de hand, zij met een kartonnen doosje. Ze was er een paar stappen eerder en wachtte.
“Hoeveel heb jij nodig?” vroeg ze hem.
“Vijf.”
“O, ik acht. Ga jij dan maar eerst.”
“Welnee joh, ik heb geen haast, dus ga je gang.”
De reden dat hij haar voor liet gaan, was omdat hij haar graag wat langer zag. Ze leek hem een kittig katje, ingegeven door het korte, roodkoperen haar en de felle oogopslag. Haar blouse spande om stevige borstjes, een strakke suède broek liet zien dat de rest ook in proportie was met haar tengere lichaamsbouw en lengte. Maar de buitenkant buiten beschouwing gelaten leek ze hem sowieso leuk. Ze straalde namelijk een vrolijkheid uit waar hij blij van werd. Terwijl ze de bekertjes vulde met koffie en thee, ontstond er een gezellig gesprek.
Ze kwamen elkaar daarna nog een paar keer tegen bij de koffiemachine, ze lunchten een keer samen in de bedrijfskantine en erna zochten ze elkaar zo nu en dan op om in de middagpauze een stukje te lopen. Hij zag haar graag en hij vond hun samenzijn verfrissend. Zij wist hem namelijk met haar openheid en uitbundigheid te stimuleren om wat losser te worden, minder introvert en bedachtzaam. Eigenlijk, zo moest hij aan zichzelf toegeven, was hij stiekem een beetje verliefd op haar geworden. Beiden waren ze single, dus dat zou geen sta in de weg zijn. Het enige punt was dat zij, zo schatte hij in, rond de vijfendertig was en hij tegen zijn pensioen aanzat.

Tegen de middagpauze krijgt hij een WhatsApp van haar. Gaan we zo naar buiten? Lekker even genieten van het mooie weer? Hij stuurt gelijk een berichtje terug. En ik van jou genieten? Ja, graag. Hij krijgt een tong uitstekende smiley retour.
Hij wacht buiten op haar. Het is een warme septemberdag, bijna tropisch warm zelfs en wat hem betreft mag dat zo nog een tijdje blijven. De herfst en winter zijn niet zijn jaargetijden. Hij geniet van de luchtig geklede vrouwen en meiden die passeren, op weg naar het verderop gelegen gedeelte met winkeltjes en kleine eetgelegenheden. Zoals hij dadelijk ook met Sharon gaat doen. Sinds hij met haar omgaat, is zijn levenslust weer op het peil van voor het laatste verlies. Twee keer was hij getrouwd. Zijn eerste vrouw was na een kort ziekbed overleden; ze was veel te jong geweest voor de dood. Zijn tweede vrouw was verongelukt. Een man had haar door de laagstaande zon niet van rechts zien aankomen en had haar wagen vol in de flank geraakt. Op weg naar het ziekenhuis was zij overleden. Hij had zich op zijn werk gestort en lange tijd het leven links laten liggen. Totdat zijn goede vriend Tom hem min of meer gedwongen had om hem te vergezellen tijdens een veertiendaagse wandelvakantie op Corsica. Die trip had er in elk geval voor gezorgd dat hij weer met enige zin en plezier naar het leven keek en daaraan weer deelnam.
“Hallo! Wat sta jij te somberen Marc?”
Het is Sharon en ze kijkt hem onderzoekend aan.
“Nee hoor, ik somber niet.”
“Jokkebrok.” Ze geeft hem een vriendschappelijke por. “Kom, dan gaan we naar het parkje en onderweg vrolijk ik je op.”
Ze is ook luchtig gekleed, in een mouwloos hemdje en een rokje dat tot halverwege haar bovenbenen reikt. Ze lopen in de richting van het winkelgebied en vlak ervoor slaan ze af, de straat in die naar het parkje gaat. Het is een straat met oude, fraaie huizen en een brede groenstrook in het midden die aan weerszijden een bomenrij heeft. Als een fiets op het smalle trottoir de doorgang voor twee hindert, laat hij haar galant voorgaan en ook om ongegeneerd van haar achterkant te genieten. Verrast en verbaasd kijkt hij naar de rits in het rokje. Die van boven tot onder doorloopt en van beide kanten open te ritsen is. Het roept bij hem de vraag op wat de bedoeling van de draagster is om zo’n rokje aan te schaffen en wat de reden kan zijn om die onderste rits open te ritsen. Hij kan zich er iets ondeugends bij voorstellen. Zoals hij redenen kan bedenken waarom hij dat zou willen doen, bijvoorbeeld om die verrukkelijke billen van haar te kussen. Of zijn neus tussen die bilspleet van haar te steken. Of…
“Zoeken we een bankje in de schaduw of in de zon?”
In zijn geile gedachten verzonken is het hem ontgaan dat ze al bij het parkje gearriveerd zijn.
“Eh, in de schaduw? Anders zijn we dadelijk gebraden of we hebben geen zin om terug te keren naar het werk.”
Het is een lieflijk parkje. Rondom een grasperk staan bankjes. Ieder bankje staat tussen een groen gespoten ijzeren pergola, waarlangs en overheen een klimmer groeit. Ze nodigen uit om te gaan zitten en tot rust te komen.
Ze zijn duidelijk niet de enigen die het parkje hebben opgezocht om van deze nazomerse dag te genieten. Diverse bankjes zijn bezet. Ook voor de middelbare school is de middagpauze er en groepjes meiden passeren hen aan de overkant van het grasperk. Ze hebben hun gezonde of ongezonde lunch bij Albert Heijn, de bakker of de groentezaak gehaald en lopen terug naar school. Wat hem opvalt, is dat ze allen hotpants dragen. Er is er niet eentje bij die een broek, rokje of jurkje aanheeft. Hij kan zich niet indenken dat er iemand op school heeft bepaald dat ze deze dag aldus gekleed moesten gaan. Net zo min als hij zich kan voorstellen dat ze dat onderling hebben afgesproken. Hoe het ook zij, ze zijn hot in hun pants en met welgevallen kijkt hij de meiden na.
“Is dat lust voor jou, Marc?”
Haar vraag overvalt hem. Hij laat met tegenzin zijn blik los van het groepje meiden en kijkt haar vragend aan.
“Wat bedoel je?”
“Ik bedoel of die broekjes – en ze wijst naar de verderop verdwijnende meiden – je opwinden.”
Hij werpt nog gauw een blik naar de meiden, die bijna het park uit zijn en kijkt haar weer aan.
“Nee. Ik vind het leuk om te zien en naar te kijken, maar het windt me niet op.”
“Heeft dat met de leeftijd te maken?”
“Van hun of van mij?” vraagt hij afwezig, want hij is nog bezig met het waarom van haar vragen.
Ze schiet in de lach. “Ik doelde op de leeftijd van die meiden, want ik mag toch hopen dat jij nog lustgevoelens hebt.”
“Ja…,” aarzelt hij.
Het gaat een kant op waar hij zich bepaald ongemakkelijk bij voelt.
“Nou, kom op, wat windt jou dan wel op als die hotpants dat niet doen? Wat maakt je geil?”
De directheid van deze vraag maakt hem zenuwachtig.
“Waarom wil je dat weten?”
Ze haalt licht haar schouders op.
“Als die meiden in hun hotpants je niet opwinden, komt bij mij de vraag op wat jou dan wel opwindt. Ik ben daar dan nieuwsgierig naar.” Ze knijpt haar ogen iets toe. “Je vindt het gênant om daarover te praten, hè?”
“Ja.”
Ze gaat verzitten, slaat haar benen over elkaar. Kort gaan zijn ogen naar het stukje dijbeen dat ze daarmee ontbloot en zijn onrust aanwakkert. Als hij haar weer aankijkt, ziet hij een ondeugende twinkeling in haar ogen.
“Ik doe een gok. Toen je me daarstraks steeds voor liet gaan daar waar het trottoir te smal was voor ons tweetjes, was dat natuurlijk heel galant van je. Maar dat had ook een andere reden hè?”
“Nee hoor.”
“Oh, dat is de tweede keer in deze pauze dat je jokt.”
“Nou, oké dan.” Hij schuifelt ongemakkelijk heen en weer. “Je rokje intrigeerde me.”
“De ritsen.”
“Ja.”
“En, wat intrigeerde je?”
Hadden die meiden zonet niet een andere route naar school kunnen nemen? Dan hadden Sharon en hij nu wellicht gekletst over record na record dat deze septembermaand met het weer verbrak.
“Eh…, wat de reden voor je was om zo’n rokje te kopen,” is zijn laffe reactie.
“Vanwege de tweewegrits?”
“Ja.”
“Wat denk je van lekker brutaal en spannend? En zeg eens eerlijk, vond jij dat ook niet? Maakte de gedachte je niet geil om die onderste rits open te ritsen?”
Hij bloost en hij ziet dat ze dat merkt. En, heel gênant, hij voelt dat er leven komt in zijn pik. Hij gaat iets verzitten om dat in elk geval voor haar te verbergen.
“En vroeg je je toen af wat ik eronder aanheb?” Weer verschijnt er die ondeugende twinkeling in haar ogen. “Als ik er tenminste wat onderaan heb.”
De kop van zijn pik knelt tegen de rand van zijn slip.
“Heb je er wat onder aan?” vraagt hij met onvaste stem.
Ze grijnst. “Ja. En wil je nu weten wat? Of nee, ik weet iets leukers, ik laat je ernaar raden.”
Zijn mond zakt nog net niet open.
“En om het voor jou ook leuk te maken…” Ze wordt nu helemaal enthousiast. “Jij moet raden welke kleur het heeft, wat het voor lingerie is en van wat voor materiaal het is. En voor ieder goed gegeven antwoord doe ik op de weg terug naar kantoor de onderste rits een vinger omhoog Kun je je indenken wat dat bij drie vingers is?”
Ze staat op van het bankje, draait haar rug naar hem toe en laat met haar wijsvinger zien tot waar de rits bij ieder goed gegeven antwoord komt. Bij één zal misschien net de onderkant van haar billen te zien zijn, bij twee reikt de rits tot bijna halverwege de billen en bij drie… Zijn opwinding is niet langer voor haar te verbergen, beseft hij. Iets waar hij zich niet langer druk om maakt. Ook wat de beweegredenen voor haar eh, vraaggesprek waren, interesseert hem allang niet meer. Het enige waar hij nu op hoopt zijn drie goede antwoorden.
“Maar je geeft wel eerlijke antwoorden, Sharon?”
“Ja, dat ik beloof ik.” Ze gaat weer naast hem zitten.
“Maar,” voegt ze er nog aan toe, “als je drie foute antwoorden geeft, verlang ik iets van jou.”
“En dat is?” aarzelt hij.
“Speel je wel eens met jezelf?”
Jeetje, waar gaat dit nu weer heen?
“Ja,” antwoordt hij wat stuurs.
“Geregeld?”
Een licht schouderophalen.
“Hoezo?”
Hij heeft helemaal geen zin om haar te vertellen dat hij bijna dagelijks wel even aan zijn pik zit, zeker sinds hij haar heeft leren kennen. Niet dagelijks in een klaarkomen, maar in een aanraken, terwijl zijn gedachten bij haar zijn.
“Eh, ja.”
“Oké. Dan wil ik dat je me belooft dat je bij drie foute antwoorden van je pik afblijft totdat je van mij toestemming krijgt om er weer mee te mogen spelen en je af te trekken. Deal?”
Jezus nog aan toe, daar vraagt ze wat van hem! Als hij daarin al meegaat, moet hij in elk geval één antwoord goed hebben om dat te ontlopen. Hij probeert een inschatting te maken. Vorige week passeerde hij toevallig de lingerieafdeling van de Bijenkorf. Had hij daar andere dingen zien hangen dan strings? Hij kon het zich niet voor de geest halen. Dus hoe groot was de kans dat zij wat anders aanhad?
“Oké, deal,” kreunt hij.
“Nou, dan ben ik benieuwd, brandt los.”
“Ik denk dat je een stringetje aanhebt.”
Ze trekt een pruillipje en schudt haar hoofd.
“Nee, helaas, dat is fout. Ik heb namelijk een hipster aan. Weet je wat dat is?”
Nu schudt hij zijn hoofd.
“Zie het maar als een kruising tussen een string en een boxershort.”
“O, oké.” Alsof dat hem interesseert. “En de kleur van die eh, hipster is zwart?”
“Oh Marc, weer fout. Het is een blauwe. Jeetje, je hebt nog maar één kans om de rits een stukje omhoog te krijgen. En bij een volgend fout antwoord…”
Hij weet maar al te goed wat dan de consequentie is en daar moet hij niet aan denken! Het zweet parelt nu op zijn voorhoofd en nee, dat is niet van de zomerse warmte. Jeetje, wat is super vrouwelijk? Kant? Zijde? Ja, dat wel, maar het kan net zo goed zijn dat ze iets aanheeft van zo’n eh, kunststof materiaal, kom, hoe heet dat ook alweer? Polyester? Polyamide? Of is dat hetzelfde?
“Ik weet niet of ik het goed zeg, maar polyester? In elk geval iets van een kunststof.”
“Ah jeetje, Marc.” Ze kijkt hem met een meewarige blik aan. “Opnieuw fout. Je hebt echt pech man. En de rits blijft dicht en je mag je pas aftrekken na mijn toestemming. Het is namelijk een hipster van kant.”
Ze staat op. “Kom, we moeten weer terug, de plicht roept.”
Ook hij staat op. Zijn gedachten zijn niet bij die plicht, maar bij de deal om niet met zichzelf te mogen spelen. Hoewel dat voor haar natuurlijk nooit te controleren is. Aan de andere kant, een deal is een deal. En om heel eerlijk te zijn windt de gedachte hem op dat zij de controle daar nu over heeft.
“Niet zo treurig kijken, er zijn nog andere dingen dan wellust hoor.” Ze grijnst. “Denk maar aan werklust, eetlust, levenslust…”
“Ja hoor, het is goed met je. Maar eh, heb je al een idee hoe lang je me laat eh…”
Ze haalt haar schouders op. “Och, dat weet ik nog niet hoor. Misschien laat ik je vanavond al met jezelf spelen en misschien laat ik je een paar dagen of een week lang spartelen.”
Terug op het werk geeft ze hem bij het koffieapparaat een vluchtige kus op de wang.
“Ik moet nog naar het toilet. Ik vraag vanavond nog wel even in een WhatsApp je hoe het met je gaat.”
En terwijl zij de dames ingaat, loopt hij hoofdschuddend in de richting van zijn afdeling. Hoe heeft zij hem in hemelsnaam zo gek gekregen om in haar spelletjes mee te gaan? En was het vooropgezet van haar? En zo ja, met welk doel?

***

Op het toilet tilt ze haar jurkje een stukje op, trekt haar slipje tot op haar knieën en gaat op de toiletbril zitten. Ze kijkt naar het labeltje van het zwarte stringetje en ziet daarop staan dat het van 70% polyester en 30% viscose is. Ze grijnst. Goh, alle drie antwoorden waren goed. Ze leunt iets achterover. Haar hand gaat naar haar kutje. Morgen wil ze kijken of ze hem zo gek krijgt dat hij zijn pik gevangen laat zetten in het kuisheidskooitje. Dan heeft ze hem echt in haar macht. Ze beroert haar clitoris en bevredigt zo haar lustgevoelens.