Voor het blok gezet

Hij dwaalde zonder doel rond in het alleraardigste plaatsje, waar nog steeds vele gebouwen bewaard waren gebleven die in de late middeleeuwen, getuige de jaartallen op de gevels, binnen de stenen omwalling gebouwd waren. Het oude centrum met de prachtige panden waarvan de welvaart van de bewoners van destijds was af te lezen, had hij achter zich gelaten. Ook hier was de oudheid van de stad af te lezen aan de huizen, maar ze waren kleiner, smaller en stonden dichter op elkaar. En doordat de verdiepingen wat uitstaken, was het vrij donker in de straatjes, zelfs op een zonovergoten dag als vandaag.
Hij groette een oudere vrouw, die met haar onderarmen op de onderste helft van haar uit twee delen bestaande voordeur leunde. In het voorbijgaan hoorde hij hoe ze hem nariep.
“Je vrouw zal je twee gezonde kinderen schenken.”
Hij schrok ervan. Het klopte weliswaar niet dat zijn vriendin zijn vrouw was in de betekenis van dat ze in de echt verbonden waren, maar dat ze in verwachting was van een tweeling was een feit. Hij stopte abrupt en wendde zich tot de vrouw, die hij zonet had begroet zonder haar nauwkeurig op te nemen. Toch was het beeld nog net zo, een oude vrouw in de deuropening. Geen doek om het hoofd, geen grote gouden ringen in de oren, geen glazen bol in de handen, het beeld wat hij van een waarzegster had.
“U kunt dat zien? U kunt dingen zien?”
Haar ogen boorden zich in die van hem, leken in zijn ziel te kijken.
“Maar u zult straks beschadigd of beschaamd geraken.”
Ze kwam overeind en begon het bovenste deel van de deur al te sluiten, toen ze er nog aan toevoegde: “Tenzij u de verleidingen laat liggen.”
En dicht was de deur.
Verdorie, wat moest hij met die laatste mededelingen? Wat betekenden die? In een willen weten klopte hij op de deur, maar er werd niet opengedaan.
Aangedaan liep hij het straatje verder in. Het was prachtig dat zijn vriendin hen twee gezonde kinderen schonk, zoals de vrouw had voorspeld. Maar wat had zij voor hem gezien? Welk onheil wachtte hem? Een onheil dat hij kon ontlopen als hij de verleidingen liet liggen? Alsof hij platging met andere vrouwen, of zich anderszins overgaf aan buitenissigheden. Hooguit in zijn fantasieën. En dat hij sommige daarvan wel eens wilde beleven. Iets waar zijn Sabine van wist en wat hij overigens ook van haar mocht ervaren.
“Als jij de behoefte voelt om je door een domina te laten vernederen of pijnigen lieverd, moet je dat een keer uitproberen. Of als je eens van bil wilt met een ander, ook prima, zolang je je lust uit liefde maar thuis soupeert.”
Zowel aan het één als aan het ander had hij in de drie jaar van hun samenzijn geen invulling gegeven. Was dat het soms waar de waarzegster op gedoeld had? Dat als hij zich ooit zou overgeven aan zijn lusten buiten hun relatie om hij, hoe had ze dat ook alweer gezegd? Beschadigd of beschaamd raken? Weliswaar nam hij horoscopen en toekomstvoorspellingen met een flinke korrel zout, maar het was toch opmerkelijk geweest dat zij zijn Sabine zwanger had ‘gezien’. Wat zou zij van dit verhaal vinden? Ze was in het hotelletje aan de markt, waar ze voor twee nachten vertoefden, achtergebleven om te rusten na de lange en vermoeiende rit.
Hij schudde de gedachten van zich af, toen het straatje overging in een pleintje en hij drie zaken waarnam: Een café met een klein terras, als je de vijf stoeltjes en twee tafeltjes langs de gevel een terras mocht noemen. Een houten schandblok, een meter of zes van het terras vandaan op het plein verankerd. Was dat neergezet voor de toeristen om het middeleeuwse van het plaatsje te onderstrepen? En bij het schandblok twee meiden van waarschijnlijk begin twintig. Een roodharige in een zonnig geel jurkje naast het blok, dat ze opengeklapt hield voor haar vriendin, die het lange, blonde haar in een gevlochten paardenstaart had. Zij had een wijd, paars hemdje op een spijkerrokje aan.
“Heel even maar hoor,” hoorde hij haar tegenzin, “en je doet het gelijk weer open.”
Hij kon zich haar onbehagen wel voorstellen om zo ‘tentoongesteld’ te worden voor vreemde ogen. Zoals die van hem, grinnikte hij bij zichzelf, terwijl hij hun richting uitliep. Nou ja, ook naar die van het café, want hij was toe aan een koele blonde of een verfrissend glas witte wijn.
“Misschien,” reageerde de roodharige. “Tenzij deze leuke meneer me uitnodigt om iets met hem te drinken?” knipoogde ze naar hem.”
“Nou vooruit, omdat je jezelf zo brutaal uitnodigt,” glimlachte hij. “En je vriendin mag je ook meenemen hoor.”
In de verwachting dat ze haar vriendin ging bevrijden uit het blok, liep hij al door en koos voor het middelste stoeltje. Tot zijn verbazing was zij hem al gevolgd, zonder haar vriendin, die nog in het blok vast stond. Het spijkerrokje had net voldoende lengte om ervoor te zorgen dat ze niet compleet in haar blote kont stond, maar de onderkant van haar billen toonde ze eh, niet schaamteloos aan haar gejammer te horen.
“Haal me er alsjeblieft uit, Hanneke, iedereen kan me zo halfnaakt zien.”
“Nee, niet iedereen Marjo, alleen meneer en ik.”
“Die Vincent heet,” gaf hij te kennen, “maar zeg maar Vince.”
“Plus”,” vervolgde zij onverstoorbaar, “dat er slechts een klein stukje van je billen te zien is en dat is dus nog niet eens een kwart naakt.”
“Toch heeft ze wel een punt, Hanneke, vind ook ik.”
Wat waarschijnlijk ook de uitbaatster vond, die naar buiten kwam en haar hoofd schudde toen ze het ‘slachtoffer’ in het schandblok zag staan. Ze nam daarna onze bestelling op, een Erdinger Weißbier en een rosé.
Zuchtend stond Hanneke op om, zoals hij aannam, haar vriendin uit het blok te bevrijden. Maar tot zijn verbazing hoorde hij haar zeggen, terwijl ze naast de ongelukkige Marjo ging staan: “Weet je wat halfnaakt is?”
En ze schoof het rokje zover omhoog dat die inderdaad in haar blote kont stond. Nou ja, op het stringetje na. Een paar luid klinkende kletsen op de billen volgden.
“En als je blijft jammeren, trek ik je string uit en sta je echt open en bloot te kijk, ja?”
Het kermen stopte gelijk. Omdat ze wist dat haar vriendin het anders niet bij een dreigement hield?
Hij had te doen met de onfortuinlijke Marjo, want ging Hanneke niet te ver? Want er was wel erg veel zichtbaar zo, iets waar hij weliswaar graag naar keek, maar om die arme meid op deze manier publiekelijk neer te zetten…? Gelukkig voor haar ongelukkige vriendin schoof ze het rokje terug tot min of meer zedelijk en ze kwam weer naast hem zitten.
“Doe je dit vaker, haar zo eh, te kijk te zetten? Feitelijk te vernederen?”
“Ja. En dat maakt haar bloedgeil.”
Meende ze dat nou serieus?
“Ook nu weer hoor, ze staat er kletsnat bij en als je dat niet gelooft, mag je wel even voelen hoor.”
Meende ze ook dat nou serieus? Even schoten de waarschuwende woorden van de ziener door hem heen. Oké, de verleiding was er om op te staan, naar het blok te lopen en dan…, ja, wat dan? De openbare zeden schenden door zijn hand onder haar rokje te laten gaan?
“Eh, ik geloof je zo ook wel.”
“Hè, wat jammer voor haar,” grinnikte ze. “Mijn sletje vindt het juist zo heerlijk als er aan haar kutje wordt gevoeld en gefriemeld, vooral als dat voor haar vreemde handen zijn.”
De uitbaatster kwam met onze drankjes aan zetten. Hanneke bestelde nog een rosé bij haar. Nadat de vrouw weer naar binnen was, pakte hij de draad opnieuw op.
“Zijn jullie, eh…”
Hij wist niet eens wat hij haar eigenlijk wilde vragen. Ze vulde het al voor hem aan, een vette grijns op haar gezicht.
“Een stel? Ja. Lesbisch? Nee. Biseksueel? Ja. Kinky? Zeker. En jij?”
“Eh.”
Hij was haar ontboezemingen nog aan het verwerken.
“Straight? Bi nieuwsgierig? Kinky? Of gewoontjes?”
Jeetje. Maar omdat zij zo openhartig was, gaf hij haar aarzelend antwoord.|
“Ik ben hetero, ik heb een vriendin die zwanger is en ik heb wel eens kinky fantasieën.”
“Waar je niets mee doet of mag doen?”
“Ik mag wel van haar, alleen heb ik er nooit gevolg aan gegeven.”
“O? En waarom niet?”
Hij haalde z’n schouders op.
“Het is er nog niet van gekomen.”
“Nou, wij pakken iedere gelegenheid aan hoor.”
Ze knikte in de richting van Marjo.
“Zoals dadelijk, aan de overkant. Het schandblok is een opwarmertje voor haar.”
Hij vatte het niet.
“Wat zit er aan de overkant dan?”
“Zie je dat winkeltje? Ze verkopen er allerlei spullen voor middeleeuwse feesten en zo. En eronder verhuren ze speelruimtes.”
“Speelruimtes?” papegaaide hij, het nog steeds niet vattend.
“Ah ja, sorry. SM-ruimtes.”
Ze keek hem met een nieuwsgierige grijns aan.
“Komen die voor in je kinky fantasieën? Met in leer of latex geklede Meesteressen? Of doe je zelf geile dingen met slavinnetjes.”
Hij kleurde en schoof licht nerveus even heen en weer op zijn stoel.
“Eh, ik droom wel eens dat een Meesteres dingen met me doet, ja.”
“Probeer die dingen dan eens uit! Weet je wat? Ga dadelijk met ons mee. Ik weet dat er een vrouw rondloopt die nieuwe gasten eerst een rondleiding geeft en bij mijn weten is ze een Domina. En anders betrek ik je eventueel in mijn spel met Marjo.”
“Meen je dat?”
“Ja, anders zou ik dat niet zeggen. Als jij nu Marjo uit het schandblok bevrijd? Dan kan zij ook nog haar rosétje nemen voordat we naar de overkant gaan.”
“Oké…”
Hij stond op en liep naar het blok. Waar had hij ja tegen gezegd? Of had hij nog geen ja gezegd? Ging hij daadwerkelijk met twee jonge meiden mee naar kelders waar ook een Meesteres rondliep? Die misschien dingen met hem ging doen? Zijn droom naar zo’n avontuur in vervulling liet gaan? Die gedachten alleen al maakten hem geil. En bang.
Hij was bij het blok aangekomen. Zou Marjo echt zo vochtig zijn zoals Hanneke daarstraks beweerde? Durfde hij het aan om…? Er was geen mens te zien op het plein of achter de ramen van één der huizen. Hij dacht er verder niet over na en stak zijn hand tussen haar benen, liet die omhoog gaan en hij bevoelde haar slipje. Dat ontegenzeggelijk nat was. Hij frummelde de stof opzij en duwde een vinger tussen haar schaamlippen. Ze kreunde licht. Hij liet zijn vinger bij haar naar binnen glijden. Ze kreunde luider. Als hij doorging, zou ze klaarkomen. En ja, hij wilde haar dat genot wel geven, maar hij begreep ook dat hij niet het risico moest nemen dat iemand hem zo lang achter haar zag staan.
Hij bevrijdde haar uit het blok en liep met haar terug naar het terras. Ze ging tot zijn verrassing niet naast haar vriendin, maar naast hem zitten.
“Jammer dat je zonet niet door ging, want dat was helemaal yummy geweest,” glom ze. “Maar ik begrijp wel dat je dat niet aandurfde.”
Ze boog zich iets voorover om Hanneke aan te kijken.
“Maar misschien dat je aan de overkant een kans krijgt?”
“Ik weet niet of Vince met ons meegaat, ik heb hem nog geen ja horen zeggen.”
Marjo porde hem in zijn zij.
“Je gaat toch wel met ons mee? En wie weet krijg je toestemming om het ‘karwei’ af te maken en” glimlachte ze, “misschien dan wel met je tong.”
“Marjo!” klonk Hanneke dreigend. “Ga hier naar het toilet, trek daar je stringetje uit, stop die in je mond en daarna kom je maar weer terug naar ons.”
Vol verbazing zag hij toe hoe Marjo meteen met een schuldbewuste uitdrukking op haar gezicht opstond en het café in ging. En ging ze echt doen wat Hanneke haar toegesnauwd had?
“En Vince, zit je nog steeds te kauwen op je antwoord of je ja dan nee meegaat? Of houd je het bij je fantasieën.”
“Eh, nee, ik bedoel, ja, ik ga mee. Maar dan bel ik nu wel eerst even met mijn vriendin.”
Hij stond op om in alle rust te bellen. Het gesprek duurde vrij lang. Eerst gaf hij haar een overzicht van wat hij tot dan beleefd had, van de waarzegster tot aan de ontmoeting met de meiden, om dan over te gaan naar de uitnodiging van Hanneke.
“Dat moet je doen, lieverd,” reageerde ze meteen. “Ga met hen mee en kijk maar hoe je daar een invulling aan geeft en waar je je senang bij voelt. En dan weet je inderdaad, zoals die Hanneke al aangaf, of het inderdaad een kinky beleving is die aansluit bij hoe je die in je fantasieën beleeft. En valt het je achteraf tegen, dan heb je het in elk geval eens een keertje beleefd.”
“Ja, dat is zo.”
“Weet je al wat je met je laat doen?”
“Nee. Ik heb ook geen idee hoe dat in de praktijk in z’n werk gaat en wat ik kan verwachten.”
“Laat het je dan maar gebeuren en ik wens je daarbij, ja, wat? Plezier? Genot?” lachte ze. “En dat laatste hoop ik in elk geval voor je.”
Hij keerde blij terug naar de meiden.
“En?”, vroeg Hanneke en Marjo keek hem verwachtingsvol aan. O ja, zij had haar stringetje in haar mond?
“Zoals ik al verwachtte was het geen enkel probleem voor haar en dus ja, ik ga definitief met jullie mee, hoewel ik zowat klappertand van de spanning,” lachte hij ietwat opgelaten.
“Mooi zo, dan gaan we,” gaf Hanneke te kennen. “Ik heb al afgerekend, dus niets staat jouw avontuur meer in de weg.”

Terwijl ze het schandblok passeerden vroeg hij zich af of hij er, zoals Marjo net, in had willen staan, in durven staan. Hij huiverde. Nee, niet zo en public. Had het te maken met lef, of was het de overgave aan en het vertrouwen in je dominante partner? Hij vermoedde dat dat laatste het geval was.
Marjo knipoogde naar hem en pakte zijn hand, wat hij lief vond en in zekere mate ook prettig intiem. En zo liepen ze hand in hand achter Hanneke aan. Slavinnetje en slaafje, kwam bij hem op. Een idee dat hem aanstond, hem een gevoel van trots gaf. Nieuwsgierig en tegelijkertijd gespannen liep hij achter hen de winkel in. Die er gelukkig nog niet eng uitzag. Hij vond het er zelfs superleuk. Voor de liefhebbers was hier alles te vinden om je terug te brengen in de middeleeuwen, zowel in kleding als in uitrusting, tot aan een compleet harnas aan toe. Hoe zwaar zou zo’n ding wel wegen? Een eindje verderop lagen op een tafel uitgestald allerlei houten voorwerpen, als lepels, kommen en…fallussen? Ja dus. Marjo was bij hem komen staan, Hanneke was in overleg met de vrouw achter de toonbank. Weer pakte zij hem bij de hand, maar deze keer bracht ze die naar haar billen en vandaar tussen haar benen. Hij schudde zijn hoofd.
“Nee joh, niet doen,” fluisterde hij geschrokken en wilde zijn hand terugtrekken, maar ze hield die tegen.
“Voel eens hoe nat,” sliste ze, gehinderd door het stringetje in haar mond.
Dat we ze zeker. Kletsnat.
“Komen jullie?” riep Hanneke vanaf de toonbank naar hen.
Marjo liep gelijk van hem weg. Haastig veegde hij zijn natte vingers en hand aan zijn broek af en volgde haar. Hanneke glimlachte naar hem.
“Dan ga je het dadelijk beleven. Ben je er klaar voor?”
Was hij dat? Hij rilde, voelde de spanning opkomen.
“Ja,” antwoordde hij, hoewel zijn korte reactie benauwd uit zijn mond klonk.
De vrouw schoof een gordijn achter de toonbank opzij en een nis daarachter werd zichtbaar.
“De deur beneden is los en dan rest me jullie een fijn verblijf te wensen.”

De trap naar beneden was omlijst door grote, oude stenen. De traptreden waren in het midden uitgehold. Het kon zomaar zijn dat die in de middeleeuwen al belopen waren, bedacht hij. Onderaan de trap scheidde enkel nog een zware houten deur de toegang naar, zo nam hij aan, de ruimtes waar het dan ging gebeuren. Zijn hart klopte hem in zijn keel en de spanning maakte dat hij bijna moest kokhalzen. Kom op Vince, ging het door hem heen, verman je. In het ergste geval ben je er in een paar uur vanaf.
Hij stapte achter hen aan een gewelfde gang in, die schaars verlicht werd door enige toortsen aan de muren. Hanneke deed de deur achter hen dicht.
“Jij blijft hier nu achter. Ik heb boven geregeld dat degene die vandaag beneden de scepter zwaait jou eerst een rondleiding geeft. En eh, ja, dan zien wij je later wel weer.”
“Oké,” aarzelde hij.
Hij had het prettiger, misschien ook veiliger gevonden om voorlopig in hun nabijheid te zijn, maar hij moest zich er maar aan overgeven, bij neerleggen. De meiden verdwenen verderop een zijgang in en hij stond eh, ja, te staan. In afwachting van. Wat best duurde. Expres? Om de spanning voor hem op te bouwen? Op een gegeven moment vroeg hij zich zelfs af of Hanneke het misschien verkeerd begrepen had en dat hij met hen mee had moeten gaan, waarna diegene hem bij hen ontmoette.
Hij schrok enorm toen vlakbij hem Zij de gang instapte. Ze was geheel in het zwart gekleed. Een strak zittend pak, van rubber? Daarover een korset en jasje met lange mouwen. Laarzen tot net onder haar knieën. Een band om haar hals, die tot net boven haar borsten kwam, die overigens behoorlijk zichtbaar waren door de diepe uitsnijding van het pak. En een masker, dat tot halverwege haar gezicht kwam. Haar bruine haren staken door een opening bovenop het masker in een soort van staart eruit. De ogen waren donker opgemaakt en rond haar lippen was een zwarte, permanente lijn aangebracht. Het geheel kwam sinister op hem over. Ze was stevig. Niet dik, maar eh, ja, een fors postuur.
“Zo, jij bent degene die met Hanneke meegekomen is. Je hebt nog geen enkele ervaring op dit gebied, begreep ik?”
“Eh, ja, dat klopt,” aarzelde hij, niet wetend hoe haar aan te spreken of te begroeten.
“Dan laat ik je eerst zien wat we hier aan ruimtes hebben en na de rondleiding moet je maar een keuze maken waar je je tijd met mij wilt doorbrengen. En in die gekozen ruimte bepaal ik verder wat er met je gaat gebeuren.”
“Oké…”
“Mooi. Loop dan maar achter me aan.”
Haar stem had een prettige, warme klank dat het onheilspellende van haar donkere kleding wat verzachtte. Toch volgde hij met knikkende knieën het getik van de hakken op de stenen vloeren. Ze kwamen al vrij snel bij een eerste ruimte.
“Dit is wat we hier noemen de verhoorruimte.”
Hij zag een vrij leegte ruimte. Een houten bureau met een stoel erachter. Een uniformjasje aan een haakje aan de muur. Een hoge metalen kast, waarvan de deuren gesloten waren. En iets wat te omschrijven was als een vierkant hoog tafeltje, met riemen onderaan de poten en een brede riem over het tafeltje heen. Ze zag hem ernaar kijken.
“Een spanking tafeltje, waar je dus op vastgelegd wordt en waarna in elk geval je billen een fraaie kleur krijgen, van mooi warm rood tot aan paarsig blauw gekleurd.”
Hij huiverde. Dit was zeker niet de ruimte waar hij zijn keuze op zou laten vallen.
Iets verderop was een korte zijgang, die aan het einde met drie neergaande treden naar een gesloten deur leidde.
“Achter die deur bevindt zich een ruimte met eigenlijk de gangbare hedendaagse sm meubels, zoals je die misschien van plaatjes kent. Een andreaskruis, een rad, een bondagebankje, dat soort werk.”
Hij knikte.
“Ja, daar kan ik me wel het nodige bij bedenken.”
“Ik kan het je niet laten zien, want Hanneke en haar slavinnetje zijn daar bezig en we storen onze gasten nooit.”
Ze passeerden een nis, waarin hij een rechthoekige houten kast ontwaarde, met midden bovenop een rond deksel. Hij fronste en wees ernaar.
“Is dat een kist waar je als slaaf of slavin in moet?”
Ze grinnikte.
“Nee hoor, en dat zou ook niet eens kunnen. Het is een toilet, of zo je wilt een ouderwetse poepdoos.”
“O ja, verdomd. Ik ken dat nog wel van een oom en tante die dat ook hadden voordat ze een normaal toilet kregen.”
Vlak daarna kwamen ze bij wat hem een doktersruimte leek, gezien een onderzoekstafel en een gynaecologenstoel. Was dat hier nodig, mocht een slaaf of slavin onwel zijn geworden of letsel had opgelopen?
“Dit is een nursing ruimte, voor doktersspelletjes, zoals inwendig onderzoek, klisma’s, elektro. Dat is dus als je geslachtsdelen onder stroom worden gezet.”
Hij huiverde. Hm, ook dus niet echt een aanlokkelijke ruimte, hoewel minder eng als de verhoorkamer.
De gang maakte een lichte bocht en eindigde bij een stenen trap die in een draaiing naar beneden ging.
“En hier zijn we in de middeleeuwen beland,” klonk haar stem enthousiaster. “En deze ruimtes hebben mijn voorkeur. Er zijn er twee en de martelwerktuigen lijken authentiek, maar zijn wel aangepast aan deze tijd, want de ‘slachtoffers’ moeten natuurlijk geen ledematen breken of leegbloeden, zoals dat destijds de bedoeling was.”
Het leek hem op voorhand dat ook deze ruimtes niet zijn voorkeur genoten. De eerste ruimte die ze hem liet zien, was niet echt groot en er stonden slechts twee ‘meubels’. De ene was een grote houten stoel, compleet bedekt met houten pinnen. Zelfs aan de voorkant van de zitting, van armleuning naar armleuning, liep een houten balk met pinnen aan de onderkant. Het andere meubel was ook al niet aanlokkelijk. Het was een houten tafel met aan de ene kant een plank met twee gaten erin en aan de andere kant een ronde cilinder, waar twee kettingen overheen liepen. Aan de uiteinden ervan zaten boeien.
“Een rekbank,” gaf ze hem de uitleg.
Hij rilde, wat ze glimlachend aankeek.
“Niet echt een keuze van je?”
“Nee, bepaald niet.”
“Hè, wat jammer nou,” speelde ze quasi verongelijkt.
“Misschien dat de andere dan je voorkeur heeft.”
Iets wat hij zich nauwelijks kon voorstellen. Op weg naar ruimte twee passeerden ze een deur, die ze voorbij liep, maar waar hij nieuwsgierig naar was. Of zouden daarachter ook mensen aan het eh, spelen zijn.
“Zijn ze hierachter ook eh, bezig?”
Ze lachte.
“Ah, nee, maar het is wel iets wat leuk is voor de liefhebber. Of als straf voor vervelende schepsels.”
Ze opende de deur. Vaag drong een rioolgeur zijn neusgaten in. Achter de deur stond een houten stoel, zonder zitting, maar met riemen op rug-, arm- en beenleuningen. Ze vestigde zijn aandacht op de achterpoten, die onderaan met scharnieren aan de stenen vloer zaten bevestigd. Achter de stoel zag hij uit twee gaten in de muur zware kettingen vandaan komen, die aan een stenen vloerplaat vastzaten.
“Eh, en wat eh, kan hiermee, of wat is de bedoeling hiervan?” klonk hij aarzelend, niet wetend of hij het antwoord daarop wel wilde horen.
“Ik zal het je uitleggen en laten zien. Het zal je duidelijk zijn dat iemand op die stoel wordt vastgezet. De vloerplaat erachter wordt dan geopend, let op.”
Ze drukte op een knop aan de zijkant van de muur en gelijk klonk het geratel van de kettingen en de plaat werd opgetrokken. Gelijk ook werd de rioolgeur sterker.
“De stoel wordt vervolgens achterover geklapt.”
Iets wat ze ook demonstreerde. Hij zag dat die niet horizontaal kwam te liggen, maar zakte tot 120 graden? Oké, meetkunde was niet een sterk vak op school geweest.
“Heb je al een idee?”
Hij schudde zijn hoofd. Ze wees naar het plafond, waar hij een rond gat in ontwaarde.
“Nog steeds niet?”
“Nee, ik heb echt geen flauw idee.”
“Boven de stoel, op de verdieping hierboven dus, is de nis met de poepstoel.”
Hij steunde.
“Wil je zeggen dat…?”
“Ja. Degene die in deze stoel ligt, krijgt op zich wat degene erboven laat eh, vallen.”
“Gatverdamme !”
“En eventueel vullen we de darmen van de slaaf of slavin in de stoel vooraf nog met een liter of twee vloeistof. Water met een laxeermiddel, of met de urine van een paar Meesteressen.”
Hij hoefde nog net niet te kokhalzen, maar werd bijkans misselijk bij de gedachte om in deze stoel te moeten plaatsnemen.
Grinnikend sloot zij de boel weer af.
“Ik hoop voor je dat je me straks genoegen kunt geven in één van de ruimtes, want zo niet, dan zou ik je met alle plezier…” en ze wees naar de weer gesloten deur.
De laatste ruimte was een grote gewelfde ruimte met ook weer allerlei enge dingen, waarbij ze zo nodig uitleg gaf. De wooden pony, twee verschillende bondagestoelen en attributen als een metalen ding met drie bladen die, zoals ze aangaf, vaginaal dan wel anaal ingebracht en vervolgens opengedraaid werd. Of een ijzeren framewerk, “dat om het hoofd wordt geplaatst. Dit metalen plaatje gaat de mond in en duwt de tong naar beneden, waardoor praten onmogelijk wordt.”
Daarmee was de rondleiding bijna voorbij, want aan het einde van deze gang was nogmaals een trap met een draaiing naar beneden en die eindigde bij een kerker, waar de slaaf of slavin voor een tijdje, of desnoods een hele nacht, opgeborgen kon worden.
“En,” grijnsde ze in de kerker, “heb je al een keuze gemaakt? Of wil je er hier nog een tijdje over nadenken?”
Dat wilde hij zeker niet, maar een keuze had hij nog niet gemaakt. Als hij die al wilde maken, of er de voorkeur aan gaf zo snel mogelijk deze gewelven te verlaten. Hij verlangde naar de aanwezigheid van Hanneke en Marjo.
“Of zal ik de keuze voor je maken.”
Hij was zich er niet eens bewust van dat hij knikte.
“Mooi, dan gaan we naar de laatste ruimte waar we in zijn geweest. En ben je je er wellicht van doordrongen dat de eh, klapstoel – ze moest lachen om haar vondst – niet ver weg is.”
Met angst en beven volgde hij haar de trap op, niet eens genietend van de billen in het strakke latex vlak boven zijn gezicht.

Ze wees naar een stoel die tegen de muur stond.
“Kleed je uit en leg je kleren daar netjes opgevouwen op.”
Veel had hij niet uit te trekken. Shirt, schoenen, sokken, spijkerbroek en slip. Zij stond met de armen over elkaar zijn verrichtingen te volgen.
“Mooi. En dan spreek je me vanaf nu aan met Mevrouw.”
“Ja Mevrouw,” antwoordde hij automatisch.
“Goed. Omdat het je eerste keer is, zal ik je matsen en je niet te hard aanpakken.”
Ze liep van hem weg en kwam terug met een leren masker dat, zo zag hij, aan de achterkant van een rijgveter was voorzien. Ze kwam achter hem staan en trok het masker over z’n hoofd. Hij was blij dat er gaten in zaten die zijn ogen en mond vrij lieten. Ze ging met de rijgveter in de weer en hij voelde hoe het masker steeds strakker om zijn hoofd kwam te zitten, iets wat hij best een lekker gevoel vond.
“En om je af te sluiten van wat er met je gaat gebeuren, maak ik je blind.”
Dat klonk enger dan het was, want het masker werd voorzien van een leren oogmasker, dat aan de binnenkant zachte oogkussentje bleek te hebben. Met drukknopen werd het aan het masker vastgezet.
Aan zijn arm leidde ze hem de ruimte in. Polsboeien werden hem omgedaan. Het geluid van een ratelende ketting benauwde hem. Hij merkte dat de boeien ergens aan vast werden gehaakt en vervolgens dat zijn polsen omhoog werden getrokken, zover dat hij nog net met zijn voeten op de grond bleef staan.
“Ik geef je een musketonhaak in je ene hand. Ik ga je nu namelijk monddood maken met een knevel. Je kunt dan nog steeds ademhalen door de neusgaten in het masker, maar mocht je het te benauwd krijgen of anderszins, dan laat je die haak vallen en weet ik dat ik je van de knevel moet bevrijden. Begrepen?”
“Ja Mevrouw.”
Het volgende moment werd er iets in zijn mond geduwd. Het was iets van leer. Ook de knevel werd vastgezet aan het masker. Korte tijd gebeurde er niets, totdat hij voelde dat ze hem bij de ballen pakte en dat ze die af begon te binden. Wat niet onprettig aanvoelde en ook wat zijn pik deed verstijven tot een grote, kloppende paal.
“Zo, en dan ga ik je nu een paar zwepen laten ‘proeven’.”
Hij probeerde een “Ja Mevrouw” te produceren, maar dat werd door de prop een mislukte poging.
Hij schrok toen de eerste klap onverwacht op zijn rug neerkwam. Een tweede slag, een derde. Het viel hem alleszins mee. Totdat de kracht van de slagen werd opgevoerd en hij maar wat blij was de prop in zijn mond te hebben waarop hij kon bijten.
Zijn billen werden meegenomen, zijn bovenbenen, zijn rug weer. Even was er rust, waarna de volgende slagen neerkwamen. Hij voelde dat die van een andere zweep waren. Deze was gemener, venijniger. Na nog een paar zweepwissels had hij het idee dat zijn gloeiende rug, billen en bovenbenen vuurrood moesten zijn.
Vingers grepen zijn tepels beet.
“Ik ben best trots op je, slaafje. Je hebt het goed doorstaan en je hebt de musketon niet losgelaten. Goed hoor, van je.”
Er werden klemmen op zijn tepels gezet, die hem een gesmoord ‘Oefff’ deden kreunen. Weer werd er iets met zijn ballen gedaan. Nog meer touw? Ja dus, maar dat werd verbonden met de klemmen op zijn tepels en strak getrokken, zo dat zijn ballen omhoog werden getrokken en zijn tepels uitgerekt. Ze drukte haar lichaam tegen dat van hem aan. Een hand duwde zijn hoofd naar beneden, zijn gemaskerde gelaat verdween tussen haar borsten. Wat heerlijk had kunnen zijn als hij het had kunnen zien en als de neusgaten in het masker daarmee niet dicht werden gedrukt. Net toen hij het zo benauwd kreeg dat hij overwoog de musketon los te laten, trok ze zijn hoofd weer omhoog. Ze bevrijdde hem van de knevel. Hij hoopte ook op het oogmasker, want hij wilde toch wel graag Mevrouw in haar outfit bewonderen en genieten van haar borsten en bilpartij. Maar dat gebeurde helaas niet.
“Ik heb wat anders voor in je mond. Een slip van Hanneke, vers van haar lijf vandaan. Je mag eerst nog even ruiken.”
En ze wreef die over de neusgaten van het masker, om die erna in zijn mond te proppen. Het geratel van de ketting klonk weer en zijn armen zakten. Zijn polsen werden losgemaakt van waar ze aan vastzaten. De museketon pakte ze uit zijn hand.
“Die heb je niet meer nodig. Zo, dan zet ik je nu op de strafbank vast en ga ik je billen van mooie striemen voorzien. Zodat je in elk geval deze dag verder aan me herinnerd wordt als je gaat zitten.”
Dat was bepaald geen geruststellender gedachte. Met haar hand weer op zijn arm voerde ze hem naar de beoogde bank.
“Ga eerst maar met je onderbenen op de beensteunen. Voel maar even waar die zitten en zet dan je benen erop.”
Hij tastte en voelde het hout. Ze hielp hem zijn evenwicht te bewaren.
“Goed zo. En nu buig je je voorover, zodat je bovenlichaam op de bank komt te liggen.”
Zijn enkels werden vast geriemd. Zijn bovenbenen. Een brede riem over zijn onderrug heen werd strak aangetrokken. Zijn bovenarmen en polsen volgden. Waarmee hij bewegingsloos vast lag.
“Weet je wat een cane is?”
“Nee Mevrouw,” lukte het hem te zeggen met Hannekes slip in zijn mond.
“Nou, dat voel je dan wel zo.”
En dat was ‘au’, heel erg auw. Binnen de kortste keren begon hij te kermen, gevolgd door een gillen, waarbij hij de slip van Hanneke kwijt raakte. En tot slot eindigde zijn gegil in een huilen, met brullende uithalen, waarbij hij smeekte of ze wilde stoppen.
Het stopte. Het oogmasker werd afgedaan. Voor hem zat Marjo, door de knieën gezakt. Ze was naakt. Doordat ze haar benen iets uit elkaar had, keek hij tegen haar kutje aan.
“Je hebt het goed gedaan, jochie,” fluisterde ze, terwijl ze hem liefdevol aankeek.
Hij snikte, enigszins getroost door haar woorden. De rijgveter werd losjes getrokken en de kap werd verwijderd. Wat Marjo in de gelegenheid stelde met haar handen zijn tranen weg te vegen en ze liefkozend langs zijn gezicht te strelen. Ze ging even opzij toen Mevrouw voor hem door de knieën ging en hem met haar felle ogen opnam.
“Ja, ik ben het helemaal met Marjo eens, je hebt je kranig gehouden. Ik ben trots op je.”
“Dank u wel, Mevrouw,” reageerde hij zachtjes, terwijl een gelukzalig gevoel hem overmande.
Ze stond op om de riemen rond zijn lichaam en ledematen los te maken.
“Zo, en ik geloof dat Marjo nog iets met je van plan was, dus ik laat je aan haar over.”
En met die woorden verliet Mevrouw de ruimte.

“Ja, ik neem je mee naar de nursing ruimte. Ik ga daar in de stoel liggen en dan mag jij als beloning me beffen en neuken. Als je dat wilt tenminste.”
Dat was iets waar hij wel oren naar had, ja. Moeizaam en gesteund door Marjo kwam hij van de bondagebank af. Na wat rek- en strekoefeningen was hij in staat om op een normale manier met haar de ruimte te verlaten en mee te lopen, op weg naar boven. Het besef begon door te dringen dat ze naakt was, dat ze mooi was, dat ze jong was en dat hij geil was. Een geilheid die alleen maar toenam toen hij achter haar welgevormde billen de trap opging.
Bij de gynaecologenstoel draaide ze zich om, klom op de stoel en legde haar benen in de beugels. Ze spreidde haar schaamlippen. Het vocht glinsterde er tussen en haar lustknopje stak uitnodigend uit, klaar om zijn tong te voelen. Hij liet er dan ook verder geen gras over groeien en dook tussen haar benen met zijn hoofd. Hij likte en likte en hoorde haar kreunen, totdat ze op een gegeven moment riep: “Ga door, lekkere vent, ga door en laat me spuiten!”
Squirten, hij had ervan gehoord maar nog nooit ervaren. Te laat haalde hij zijn hoofd tussen haar benen vandaan en ze spoot hem nat. En hij genoot van haar ‘douche’.
Ze wees naar een kastje naast de stoel.
“Daarin vind je condooms. En maak me dan helemaal gek, lekkere vent.”

Ze waren nog maar net klaar, letterlijk, toen Mevrouw in de deuropening verscheen.
“Ik geloof dat jullie wel klaar zijn?”
Marjo lachte besmuikt.
“Mooi zo. Dan blijf jij in die stoel liggen.”
Marjo wilde protesteren, maar een blik van Mevrouw deed haar zwijgen en berusten.
“En jij gaat nog even met mij mee.”
Nerveus volgde hij haar, toch wel bang dat ze weer wat met hem van plan was te doen, iets wat hij waarschijnlijk niet meer kon velen.
“Hanneke heeft een verzoek aan je,” begon Mevrouw. “Iets wat ze je niet zelf wilde vragen, omdat dat je misschien in een lastig parket zou brengen, dus vandaar dat ik de boodschapper ben. Je zou haar namelijk een ontzettend groot plezier doen als je voor haar beneden op die stoel in de gang wilt plaatsnemen.”
Even fronste hij in een nadenken waar ze op doelde en toen kwam het als een mokerslag binnen.
“Die eh, klapstoel?”
“Ja.”
Mevrouw keek hem in een mengeling van nieuwsgierigheid en geamuseerdheid aan.
“Nee! Nou ja,…”
Hij kreunde, schudde zijn hoofd.
“Het is iets wat ze heel graag een keer wil doen, beleven en nogmaals, een groter plezier kan je haar nauwelijks doen, zo verzekerde ze me.”
Hij boog zijn hoofd, keek weer op naar Mevrouw, die de worsteling in zijn ogen af kon lezen.
“En dan gaat zij…?” steunde hij.
Mevrouw knikte deze keer slechts.
Hij was gek als hij ja zei. Dus zou het nee worden, zei alles in hem. Bijna alles, wat er was nog één klein stemmetje dat zei: Dankzij wie heb jij dit, in deze ruimten en met Mevrouw en zonet met Marjo kunnen ervaren? Oké, dat was zeker waar, maar wat ze van hem vroeg was toch wel zo ontzettend smerig. Ja, maar je bent er zo vanaf en dan ga je daarna lekker douchen. Maar ik heb geen doucheruimte gezien.
“Kan ik me daarna douchen of zo?”
Mevrouw glimlachte.
“Ja, we hebben een schitterende ruimte daarvoor, met een jacuzzi en een pracht van een douche, tevens te gebruiken als massagedouche, waarbij je heerlijk kunt zitten.”
“Nou, oké dan, als ik haar daar zo blij mee maak…”
Toch volgde hij Mevrouw met lood in zijn eh, blote voeten.

“Goed, ga maar zitten en dan zet ik je vast, zodat je niet kan weglopen,” grinnikte ze met enig leedvermaak in haar stem.
Allereerst werd de riem om zijn borst vastgesnoerd. Daarna volgden zijn bovenbenen, onderbenen en enkels. Zijn boven- en onderarmen werden vastgemaakt aan de armleuningen en als laatste de riem om zijn hals. Uit alle macht probeerde hij uit zijn hoofd te zetten wat er straks ging gebeuren.
“Moest ze alleen maar plassen?”
“Ik heb geen idee wat ze moest, dat heb ik haar niet gevraagd.”
Hij slikte en hoopte maar dat het daarbij bleef.
“Zo, dan nu nog wat toevoegingen die ik je daarstraks nog niet heb getoond.”
Vanachter een luik in de muur, dat hem bij de rondgang niet was opgevallen, haalde ze een metalen frame met daaraan twee rechthoekige planken tevoorschijn. Het frame bleek in twee rails te schuiven aan weerskanten van zijn hoofd.
“Dit maakt dat je je hoofd niet kunt afwenden van wat er naar beneden komt,” glimlachte ze een gemene glimlach.
“En dan heb ik nog een leuke toevoeging,” en weer haalde ze iets tevoorschijn.
Het metalen ding zei hem niets, maar hij vertrouwde het allang niet meer wat ze uit dat kastje vandaan toverde.
“Mond open.”
Ze duwde het ding tussen zijn lippen door achter zijn tanden en het volgende moment klapten twee beugels vaneen en sperden zijn mond wijd open. Met grote schrikogen keek hij haar aan, wilde nee schudden, wat dus niet ging.
“En ook je mond kan je nu niet meer sluiten voor wat er naar beneden komt. Nou, je bent er bijna klaar voor nu.”
Het geratel van de kettingen vertelden hem dat de stenen vloerplaat omhoog ging en nadat dat gebeurd was, klapte zij de stoel achterover. En daar lag hij dan, met grote paniekogen starend naar het gat in het plafond.
“En dan heb ik tot slot nog een derde, ook niet onaardige toevoeging.”
Dat een ronde, plastic cilinder bleek te zijn, die aan één kant aan de buitenkant omringd was door een vierkante plastic rand die in een schuif rondom het gat in het plafond geschoven kon worden en dus ook werd geschoven. De cilinder eindigde vlak boven zijn mond.
“Zo, nu ben je er echt klaar voor.”
Ze nam hem grijnzend op.
“Weet je dat ik feitelijk een sadiste ben? En je zit hier voor Hanneke, maar… ook ik moet nodig van het toilet gebruik maken en wie weet Marjo ook. En anders zorg ik er wel voor, door haar een klysma te geven, dat ze ook hoognodig moet daarna.”
En met een luide lach draaide ze zich om en liep van hem weg. Dit was zo vals van haar! Een plasje van Hanneke was te ‘behappen’ geweest en hij was er vanuit gegaan dat, als haar urine door het gat in het plafond naar beneden was gekomen, hij z’n hoofd ver genoeg had kunnen wegdraaien om het meeste ervan te ontwijken. Als hij had geweten dat zijn hoofd klem kwam te zitten, zijn mond opengesperd zou worden en een koker aan het gat bevestigd werd, was hij er niet in meegegaan op de stoel plaats te nemen. En dan ook nog eens wie weet wat voor shit over zich heen te krijgen van drie vrouwen. Verdomme, wat een Loeder was ze! En ze had in deze zijn vertrouwen in haar danig beschaamd! Ineens echoden de woorden van de waarzegster door hem heen. U zult straks beschadigd of beschaamd geraken. Had zij hem zo al zien liggen daarstraks?