Atlantic, kamer 5.12

De zon zakte al langzaam richting horizon, maar de warmte van de zomerse dag zinderde nog na. Hij zat in een loungestoel, die hij zo had neergezet, dat hij zowel het strand als het terras kon overzien. Het strand dat gestaag leegliep en het terras dat zich vulde met mensen, die nog wat gingen drinken of eten voordat ze huiswaarts keerden. Iets wat hij niet hoefde, naar huis gaan. Hij had voor vannacht een ruime kamer geboekt in een hotel vlakbij, met balkon dat uitzicht bood op strand en zee.
Het had hem een goed idee geleken om hier nog een keer naar terug te keren, precies een jaar na het overlijden van zijn vrouw. Haar verlies was nog steeds elke dag aanwezig, een smeulend verdriet, dat soms plotsklaps oplaaide en hem raakte met een weemoedige pijn. Zoals nu. Teruggetrokken in zichzelf en met zijn gedachten bij haar, was hij zich niet meer bewust van wat er om hem heen gebeurde.
“Hai.”
Hij keek op. De vrouw die voor hem stond, werd goud omlijst door de stralen van de zon achter haar. De roodkoperen krullenbos rond haar gezicht leek wel te vlammen. Het gele zomerjurkje liet veel, onrustig makend veel van haar gebronsde benen zien.
“Er zijn nog weinig plekjes beschikbaar. Mag ik naast deze, weliswaar aantrekkelijke, maar ook intens verdrietig kijkende man komen zitten?”
Er klonk geen spot in haar stem door, eerder een verontschuldiging hem te moeten lastigvallen.
“Ja.”
Het was lang geleden, dat hij een zo aantrekkelijke vrouw naast zich had gehad. Zijn Janet was de laatste geweest, ondanks dat zij op haar sterfbed tegen hem had gezegd dat hij door moest gaan met z’n leven en dat daarin zeker ook ruimte moest zijn voor een andere vrouw. Hij had zichzelf die ruimte niet gegeven, maar zich terug getrokken in het verlies en zijn verdriet.|
“Ja, natuurlijk.”
Toen ze in de lage loungestoel ging zitten, slikte hij; het toch al korte jurkje leek nog korter te worden. Als hij zich voorover zou buigen en zij haar benen iets spreidde, zou hij ongetwijfeld kunnen zien wat ze verder aan had en misschien zelfs zien of de kleur van haar haar de echte was?
Hij schrok, dat hij zijn gedachten de ruimte gaf om die kant op te gaan en misschien nog meer van de gevoelens die daarmee gepaard gingen. Het maakte hem nerveus.
“Ik zie je verdriet, wil je erover praten?”
Waarom hij dat deed, wist hij niet, maar hij deed het. Ze luisterde, legde een hand op zijn arm. Het praten erover, zijn verhaal eens kwijt te kunnen, voelde… bevrijdend. Hij was zich onder het vertellen niet eens bewust geweest, dat haar troostend strelende hand zich verplaatst had van zijn arm naar zijn bovenbeen. Waar ze licht overheen wreef, haar vingers aan de binnenkant van zijn been. Vingers die daarbij onrustig makend dicht bij zijn kruis kwamen.
Na zijn verhaal was er even een moment van stilte, waarbij ze beiden onderuit gezakt in de loungestoelen in hun gedachten verzonken waren. Een stilte, die zij doorbrak met de vraag:
“Zonet hè, toen ik naast je ging zitten, waar dacht je toen aan?”
Jeetje, dat kon hij haar toch niet opbiechten?
“Ik deed wat met je hè? Ik zag naast je verdriet ook ineens wat anders in je ogen. Ik dacht daar iets van geilheid in te lezen. Klopt dat?”
“Ja…”
Hij aarzelde of en hoe verder te gaan.
“Vertel.”
“Jeetje, nou, ik eh, ik vroeg me af…”
Ze kneep even in zijn bovenbeen.
“Nou?”
“…wat voor slipje je aan zou hebben. En eh, of het daar zou laten zien, dat je rode kleur haar je echte kleur rood is.”
Pff, dat was eruit.
Een uitbundige lach rolde over haar lippen en ging over in gegrinnik.
“Zal ik je dat dan verklappen?”
Ze legde weer haar hand op zijn bovenbeen.
“Om met het eerste te beginnen, ik draag zelden een slipje en ja, ik ben ook nu sliploos. En wat het tweede betreft, mijn haarkleur is echt, alleen zal je dat van onder niet bevestigd zien, want ik heb een kaal kutje.”
Ze grijnsde.
“En omdat we nu beiden het een en ander aan intimiteiten gedeeld hebben, moesten we ons maar eens voorstellen, toch? Ik heet Marja.”
“En ik John.”
Hij voelde zich prettig bij haar en misschien zelfs meer dan dat. Hij voelde zich tot haar aangetrokken. Hij wilde graag nog een tijdje in haar bijzijn vertoeven en om niet het risico te lopen, dat ze na een drankje zou verdwijnen, stapte hij over zijn schroom heen en vroeg:
“Heb je wat te doen vanavond, Marja?”
“Ja.”
Was de teleurstelling op zijn gezicht af te lezen?
“Ik denk dat ik de avond met de aardige man naast me ga doorbrengen en misschien, als hij dat ook wil, de nacht.”
Verrast keek hij haar aan, terwijl zijn hart een sprongetje maakte.
Ze lachte.
“Dan kan je gelijk controleren, of ik daarstraks de waarheid sprak.”

De avond was een prettige geweest. Eerst eten op het terras, met een heerlijke fles witte wijn erbij. Daarna een wandeling langs de branding, onder het licht van de maan, de armen om elkaar heen. Armen, die langzaam naar beneden zakten, om op elkaars kont te eindigen. De innige omhelzing, de eerste zoen, hete zoenen en een verlangen naar meer.
Op zijn hotelkamer schopte ze haar sandaaltjes uit, ritste haar jurkje open en liet deze op de grond glijden. Meer had ze niet aan. Hij had twee kledingstukken meer uit te doen.
Ze zoenden elkaar weer. Haar tong drong zich naar binnen. Al snel zat hij lager, zoende haar hals, knabbelde op haar oorlelletje, kuste haar borsten, zoog haar tepels stijf, terwijl hij ondertussen zijn vingers langs haar schaamlippen en clitoris liet cirkelen, waarbij een enkele keer plagend even haar lustknopje aanraakte, wat haar steeds een diepe kreun ontlokte. Hij hurkte, liet zijn tong haar navel binnen gaan, wat haar deed giechelen. Eindelijk gaf hij haar vagina aandacht. Haar lippen waren al iets vaneen en de glans van nat liet zien dat ze zin had, dat ze geil was. Kort drukte hij zijn gezicht in haar kruis, kuste haar daar, snoof de geur op, om dan op te staan, haar op te tillen en naar het kingsize bed te dragen.
Waar zij meteen het initiatief nam. Ze drukte hem achterover, ging op zijn bovenbenen zitten en nu liet zij haar lippen van boven naar onder gaan in warme kussen, ze knabbelde op zijn tepels, liet sensueel haar handen langs zijn lichaam gaan. Tot aan zijn lid, dat ze nu met beide handen beetpakte. Met glinsterende ogen keek ze hem aan, een ondeugende lach rond haar lippen. Die zich daarna om zijn lid sloten. Deze keer kreunde hij, sloot daarbij z’n ogen. Heel even schoot Janet door hem heen, maar hij wist dat zij hem haar zegen hiervoor gaf.
Ze kwam omhoog, schoof iets naar voren en bracht zijn lid tussen haar andere lippen, waarna ze zich genotvol liet zakken, om hem vervolgens te berijden. Afwisselend teder plagend, dan weer wild stotend. Op het moment dat ze voelde dat hij zou komen, stopte ze, gleed van hem af, kwam naast hem liggen. Waarna ze zich weer overgaven aan zoenen, strelen. Totdat hij haar penetreerde en het hem zowaar lukte niet eerder klaar te komen, totdat haar orgasme zich aandiende.
Tevreden en loom lagen ze naast elkaar, totdat ze opveerde.
“Ik ga even naar de badkamer, ik voel namelijk wat lekken,” lachte ze. “Val jij ondertussen niet in slaap?”
“Nee hoor,” lachte ook hij, “want ik ben nog lang niet op je uitgekeken.”
Terwijl zij in de badkamer verdween, deed hij alle lichten uit en liep het balkon op. De warmte van de dag hing nog steeds in de lucht. Hij keek uit over het donkere water, luisterde naar de branding, zoog het leven in zich op. Hij voelde zich zielsgelukkig.
Armen gleden om hem heen, haar hete lichaam drukte zich tegen hem aan. Ze kuste zijn nek, kwam naast hem staan, pakte zijn half stijve lid.
“Wil die nog wel een rondje, denk je?”
Grijnzend keek ze hem aan.
“Eh, ik denk dat die daar nog wel zin in heeft, ja.”
“Durf je het hier?”
Ze boog voorover en zette haar onderarmen op de leuning van de balkonafscheiding. Hij keek even naar links en rechts, waar het bij de buren donker was en op het strand ver beneden hen was ook geen activiteit meer te bespeuren. Ach, so what, het ergste wat kon gebeuren, was dat ze de kamer uitgezet werden. Hij knikte.
“Wil je me anaal nemen? Of is dat iets wat je tegenstaat?”
Zijn geslacht beantwoordde die vraag meteen door te zwellen tot een gigantische erectie.
“Ik zie het al,” lachte ze en ze strekte haar rug, duwde haar onderlichaam naar achteren, zette haar voeten uit elkaar. Met zijn speeksel bevochtigde hij haar tweede gaatje, drong eerst een vinger naar binnen om haar daar al wat op te rekken, voordat hij voorzichtig bij haar naar binnendrong. Owh, wat was ook dit heerlijk. Een zucht ontsnapte haar, die overging in een genotvol gekreun, toen hij langzaam op en neer stootte. Deze keer kwam hij niet klaar, maar zij daarentegen bereikte een nieuw en heftig orgasme, dat ze moest smoren met een vuist tegen haar mond gedrukt.

De volgende ochtend duurde het heel even om te beseffen waar hij was en wat er de avond ervoor was gebeurd. Met een ruk draaide hij zich om, op zijn zij, om dan, op het kussen naast zich een wilde bos rode krullen te zien. Meteen brak een glimlach door op zijn gezicht en een intens gevoel van blijdschap overspoelde hem. Ook zij opende haar ogen, die hem aankeken en bijna gelijk gingen stralen.
“Een goedemorgen, John. Dit is een prettig ontwaken.”
Ze stak haar hand uit en streelde zijn borst.
“Van mij mogen hier nog veel, oneindig veel ochtenden op volgen, als jij dat ook wilt.”

***

Ze liepen hand in hand terug langs de branding, in de richting van de familiebadplaats. In de verte konden ze de lichtjes zien van de strandterrassen. En daaropvolgend die van het hotel. Ze kneep even in zijn hand.
“Gaan we het straks nog eens doen op het balkon, John?”
Hij glimlachte bij de gedachte aan toen.
“Dat wond je op, hè?”
“Ik vond dat ontzettend geil, ja. Jij toch ook?”
“Ja.”
Hij haalde het beeld van de volgende ochtend voor de geest, het moment dat hij ontwaakte en hij haar naast zich lag liggen en wat een gelukzalig gevoel hem dat gaf.
“Maar?”
“Niets maar, ik dacht aan de ochtend erna, hoe blij ik was dat je nog naast me lag.”
Ze hield haar pas in, stopte.
“En, nooit spijt daarvan gehad?”
Hij ging achter haar staan en sloeg zijn armen om haar heen.
“Nee. Geen dag.”
“Dat hoor ik graag,” glimlachte ze.
Voor een moment waren ze stil en keken uit over de donkere zee, waar de golfjes oplichten in het licht van de bleke sikkel van de maan.
“Ben ik nog steeds dezelfde als toen, John?”
“Nee,” fluisterde hij zachtjes in haar oor. “Je hebt nu een buikje, Marja.”
“Een buikje?” grinnikte ze. “Zeg maar gerust een buik.”
Liefdevol legde hij zijn handen onder de bolling van haar buik.
“Het was een leuke verrassing om hier naar terug te keren, John. Maken we daar een traditie van, elk jaar op deze dag van onze eerste ontmoeting?”
“Ja, dat is leuk.”
Hij streelde over haar buik.
“En volgend jaar dan met ons drietjes.”
“Ja,” lachte ze liefdevol.
Ze knikte naar de maan.
“We hebben nog niet over een naam nagedacht. Zullen we haar Luna noemen?”
“Luna… Ja, dat vind ik een mooie naam voor haar.”