De tekening

Hij wierp een blik op de navigatie en zag dat het nog een uur duurde voordat hij bij het hotel arriveerde. Het zou betekenen dat, als hij doorreed, hij pas op z’n vroegst om kwart over zeven aan tafel zat voor een warme hap. En omdat zijn maag al een tijdje knorde, leek het hem verstandig niet langer te wachten, maar aan dat sein gehoor te geven en zijn honger te stillen. Misschien lukte het in het eerstvolgende dorp, mocht dat een beetje eetgelegenheid hebben. Het hoefde geen toprestaurant te zijn, maar in een veredeld cafetaria had hij geen trek.
Hij hoefde niet lang geduld te hebben, voordat een dorpje in zicht kwam. Het was met recht een dorpje, want bij de eerste kruising zag hij het gele bord met de rode streep door de zwarte letters van de plaatsnaam al, terwijl in zijn achteruitkijkspiegel het begin nog zichtbaar was. Hm, dat zag er niet hoopvol uit.
Vlak voor de viersprong stond een groenten- en fruitkraam, wellicht dat de koopvrouw hem kon zeggen of het dorpje iets meer te bieden had dan enkel haar eenvoudige nering. Het geluk was met hem, want ja, ze wist te vertellen dat het plaatsje een bistro had, Reza’s. Beneden, aan de Moezel. De naam Reza leek hem Slavisch en botste voor zijn gevoel met het woord bistro. Maar goed, hij kon kijken of het wat was.
Hij verbaasde zich erover dat ze het restaurant niet Moselblick hadden genoemd, wat naar zijn een idee een meer uitnodigende naam was geweest. Het lag namelijk fraai gelegen langs de rivier, met aan de overkant de met wijnranken bedekte hellingen. Hij nam kort de tijd om van het uitzicht te genieten, voordat hij zich omdraaide en de eetgelegenheid binnenging.
De eerste indruk beviel hem. De deels ruw gestucte muren, waarin witte keien mee gemetseld waren, tegenover glad gepleisterde, met daarin doorkijkjes naar de twee eetruimtes, gaven het geheel een intieme en aangename sfeer. De tweede indruk ook, toen een jonge vrouw uit een ruimte achter de bar verscheen. Een blondine, met het lange haar in een staart. Ze had geen zwart serveerstersjurkje aan, iets wat hij meestal tuttig vond, maar een strak zittende, lichtblauwe spijkerbroek en een wit hemdje. Was het restaurant soms nog gesloten? Want hij besefte dat hij geen gasten zag. Of zei dat laatste iets over de kwaliteit van het eten? Toch had de kraamkoopvrouw zich lovend uitgelaten over Reza’s.
Hij vroeg in zijn bijna vloeiend Duits of ze open waren, wat het geval was, en of hij dan kon eten. Waarop ze een lijst pakte en bestudeerde. Ze knikte.
“Ik heb nog wat vrij, ja.”
Ze liep van hem weg en ging de eerste ruimte in. Hij nam aan dat hij haar mocht volgen – lekkere kont, hmmm – en ze wees naar twee tweepersoons tafeltjes, waaruit hij kon kiezen. Waarna ze wegliep om, zo vermoedde hij, de menukaart te halen.
Hij koos voor het rechter tafeltje en de stoel die zicht bood op de ruimte en de ramen, die door de vitrage helaas geen uitzicht op de Moezel gaven. Hij liet zijn ogen door de ruimte dwalen en bijna meteen stopten die bij een kunstwerk aan de muur, waar hij in opperste verbazing naar keek en hem vervolgens deed fronsen. Want wat deed een zwart/witte potloodtekening van een jonge vrouw, op de rug gezien, ‘gekleed’ in kousen, slipje en beha in een restaurant? Een beha die ze naar zijn idee net loshaakte? Het kanten slipje liet een flink deel van haar bilspleet zien. Het was eh, ja, best een geil makende tekening. Nieuwsgierig stond hij op om te kijken of er nog meer van dat prikkelende werk hing. Naast het bijna naakt twee gestileerde werken, ook in zwart/wit, die hem niets zeiden. In de andere ruimte hingen kleurrijke schilderingen van dorpsgezichten en landschappen, die hij van een bedenkelijk niveau vond. Alle waren gesigneerd door Reza, zag hij. Hm, hij, of zij, kon nog wel de nodige cursussen volgen, was zijn conclusie.
De tekening van de vrouw in de eerste ruimte was in elk geval redelijk gelukt. Ook dit werkje was rechts onderaan gesigneerd, Reza 29 6 16. Hij ging weer zitten. Hád ze haar beha nou net losgehaakt? Of haakte ze die vast? Hij koos voor los, hij koos ervoor dat ze die afdeed, dat ze op bed ging liggen en een hand in haar slipje liet gaan. Dat haar vingers haar schaamlippen streelden, haar clitoris beroerden. Ze was hem aan het teasen. Vanuit zijn ooghoek zag hij zijn blonde gastvrouw aan komen, met inderdaad de menukaart in de hand. Ze overhandigde deze aan hem en vroeg of hij vast iets te drinken wilde bestellen. Ze was licht opgemaakt, zag hij. Iets wat hem beviel.
“Ja, graag. Doe me maar…, nou ja, ik moet weliswaar nog een uurtje rijden, maar och, één pilsje kan geen kwaad.”
Hij keek haar na. Zou het kunnen zijn dat zij model had gestaan? Als ze haar haren los had, konden die best de lengte van die op de tekening hebben. En ook haar figuur kwam er naar zijn idee redelijk mee overeen. Jammer dat het gezicht op de tekening weggedraaid was. Bewust? Zou het brutaal zijn als hij haar straks op de vrouw af zou vragen of zij model had gestaan voor de tekening? Aan de andere kant, lokte zo’n werkje die vraag niet uit? En als zij het was, wat dan? Eigenlijk niets, dan was het slechts een weten en ja, bekeek hij haar met andere ogen, dat wel. Dus toen ze aan kwam lopen met een Bitburger, het meest gangbare pilsje in deze omgeving, besloot hij de gok te wagen.
“Het zal je vast al tientallen keren gevraagd zijn, maar heb jij daarvoor model gestaan?” en hij knikte naar de tekening.

Had ze die vraag kunnen verwachten? Vanachter de bar had ze hem door de doorkijk heen gezien en naar de tekening zien kijken. En omdat hij zonder vrouwelijk gezelschap was, de reden voor mannen om die vraag niet aan haar te stellen, kwam het niet geheel onverwachts.
“Nee, dat heb ik niet.”
Ze verwachtte teleurstelling op zijn gezicht te zien, maar er gleed een lach overheen.
“Jammer, want ze heeft mooie lingerie aan,” gaf hij met een knipoog een reactie erop.
In een split second had ze haar antwoord klaar.
“Misschien,” en ze boog zich iets naar hem toe en fluisterde, “is die van mij nog mooier.” Gevolgd door een luider, terwijl ze weer rechtop ging staan: “Heeft u een keuze kunnen maken?”
“Eh, nee, nog niet,” schudde hij, in verwarring gebracht. “Kun je me iets aanraden? Of nee, wacht, verras me maar.”
Ze kreeg een twinkeling in haar ogen.
“Dat zal ik zeker doen.”
Ze pakte de kaart van tafel en liep weg, bewust langzamer deze keer, met haar heupen wiegend en haar kont draaiend en ze wist bijna zeker dat zijn ogen op haar billen gefocust waren. Billen, zo vond ze zelf, die gezien mochten worden. En die hij, als het aan haar lag, door hem in het echt werden gezien. Bloot. Alleen wist ze nog niet hoe dat moest gebeuren. Want hij leek haar geen toerist, eerder een zakenman op doorreis. Ze had zijn auto aan horen komen en zien stoppen voor de deur, toen ze in het kantoortje zat te werken. De wagen met de vier sterren was bepaald geen wagen voor het dorp of voor de gasten die Reza gewoonlijk aandeden. Ze was dan ook benieuwd geweest wie er uit zou stappen en dat was haar niet tegengevallen. Lang, slank, een natuurlijke zongebruinde kleur. Donkere spijkerbroek, zwart shirtje en zwart, strak gesneden jasje. Eenmaal binnen had ze gezien dat zijn dichte bos donkere haar al wat grijzend werd aan de slapen, maar dat maakte hem nog sexyer. En aan zijn vingers had ze geen verlovings- of trouwring gezien. De enige ring, om zijn rechter ringvinger, was een brede zilveren geweest, met van die Griekse motieven er in. Ja, ze was bepaald gecharmeerd van hem en hij was hier weliswaar voor even gestopt om zijn honger te stillen, maar wat haar betrof , mocht hij zeker ook wat anders stillen. Want van het weinige wat er vrij was in het dorp, kon ze niet enthousiast worden.
Misschien kon ze hem ertoe bewegen morgen weer het dorp aan te doen? Ze was dan vrij en als hij haar verlangens ’s avonds, eventueel ’s middags of desnoods morgenochtend vroeg kon of wilde vervullen? Maar om het hem nou bij het uitserveren van het hoofdgerecht of bij het afrekenen botweg te vragen, was ook zo wat.
Was zijn vraag en brutale, maar ook toch leuke opmerking van zonet geen ingang? Als ze nu eens… Een plannetje begon op te borrelen. Ze kon het nog even laten rijpen, omdat de eerste vier gasten binnen kwamen die voor vanavond gereserveerd hadden. Ze ging hen voor naar één van de twee vierpersoons tafeltjes aan de raamkant, waarna ze eerst de bestelling voor hem aan de keuken doorgaf: een Zanderfilet Moselländische art, een gerecht dat ze zelf erg lekker vond.
Ja, het plannetje zou zomaar eens kunnen werken. Het was wel een gewaagd idee en het kon verkeerd uitpakken. Maar als ze hem goed had ingeschat en zijn gezicht en ogen juist had ‘gelezen’, dacht ze een lichte geilheid bij hem te hebben bespeurd. Iets wat zij in ieder geval was. Ze wist, zonder te hoeven voelen, dat ze vochtig was. Waar ze vooralsnog niets mee kon doen, omdat de volgende groep van zes gasten haar aandacht vroeg, een groep waarvoor een tafel in de tweede ruimte was gereserveerd. Gelukkig was ze niet langer alleen, want ook Frau Gertrude Lambert was gearriveerd, een oudere vrouw die al van jongs af aan in de bediening had meegelopen in Reza’s.
Nadat ze de nieuwe gasten van hun drankjes had voorzien, ging ze een Zipper uit de keuken vandaan halen en meldde aan Gertrude dat ze even naar het toilet was. Ze wist dat ze niet te lang weg kon blijven. Ze liet haar spijkerbroek zakken, ging op de toiletbril zitten en wreef over haar slipje heen haar lippen. Al gauw waren haar vingers nat van haar sappen.

Een oudere serveerster bracht hem zijn gerecht en zeer benieuwd naar wat de blondine voor hem gekozen had, bekeek hij het bord dat voor hem werd neergezet. Tot zijn genoegen stelde hij vast dat het een visgerecht was.
“Zanderfilet?” opperde hij.
De vrouw knikte en gaf hem uitleg wat hij op zijn bord had gekregen. Hij tastte toe en het was een zeer smaakvol geheel, waar hij oprecht van genoot. Natuurlijk ontging hem niet wat er in het restaurant gebeurde. Hij was blij dat het restaurant zich vulde met andere gasten, want om alleen hier te zitten was ook wat armoedig. En de nieuwe gasten zorgden ervoor dat hij ook geregeld ‘zijn’ blondine te zien kreeg. Hij beoordeelde haar naar de gasten toe als een vriendelijke gastvrouw, zonder gedienstig te zijn. Wellicht kwam het zelfs wat zakelijk over, iets waar hij geen problemen mee had. Een zakelijkheid, die deels overeind bleef, toen ze bij hem aan het tafeltje kwam.
“Is alles naar wens?”
“Nou en of, met je keuze voor vis heb je me blij verrast.”
Zachtjes reageerde ze: “En straks, voordat u weggaat, heb ik nog een verrassing voor u, een toetje voor later op de avond. En dat is van mij.”
En weg was ze weer. Verbluft keek hij haar na. Dus als hij haar goed had verstaan, kreeg hij iets van haar mee? En wat mocht dat dan zijn? Een nagerechtje? Gebak? Bonbons? Chocola? En waarom? Het was zeer zeker niet iets dat standaard van het huis was, want ze had toch niet voor niets gezegd ‘En dat is van mij’? Hij schudde zijn hoofd, hij kwam er toch niet achter en zou het straks wel zien waar ze mee aan kwam. Hij vestigde zijn volle aandacht weer op zijn hoofdgerecht.

Ze stond bij de bar, toen hij aan kwam lopen. Het bijna moment waarop ze moest kiezen of ze ja dan nee haar plannetje doorzette. Kon het gevolgen hebben voor wat haar werk betrof? Ja, dat was mogelijk. Toch schatte ze hem niet in als een persoon die over zoiets zou vallen. Hij leek haar eerder iemand die, mocht hij niet in haar plan meegaan, er de humor van in zou zien.
“Ik wil graag afrekenen en daarmee helaas afscheid nemen. Helaas, want ik vond het hier plezierig vertoeven en nogmaals, je hebt me aangenaam met je keuze voor het gerecht weten te verrassen.”
Zijn woorden namen het restje twijfel bij haar weg en nadat hij afgerekend had, inclusief een vette fooi, pakte ze een envelop achter de bar vandaan en schoof die naar hem toe.|
“Ik had u een verrassing beloofd, maar u mag de envelop pas in het hotel open maken.”
Verbaasd en tegelijk nieuwsgierig keek hij naar de bruine kartonnen envelop, die met twee van die witte drukpins dichtgemaakt was en pakte die van het blad van de bar op.
“En ik mag die pas openmaken in mijn hotel?”
Ze knikte.
“Ja, niet eerder.”
“Oké… Nou eh, bedankt alvast en ik zal mijn nieuwsgierigheid bedwingen.”
En met een hoofdknik en een lach op zijn gezicht nam hij afscheid van haar.
Snel ging ze het kantoortje in om te zien wat hij ging doen. Hij opende het achterportier, de envelop ging op de achterbank, het jasje werd uitgetrokken en werd ook op de achterbank neergelegd. Daarmee was ze er nagenoeg zeker van dat hij haar verrassing niet eerder dan in het hotel open zou maken. Hij stak een sigaret op en liep naar de oever, waar hij nog even leek te genieten van het uitzicht. Dat voor haar al zo gewoon was, maar hem ongetwijfeld kon bekoren. Ze durfde te wachten tot hij zijn sigaret op had, naar zijn wagen liep en instapte. De motor kwam tot leven en weg was de Audi. En hopelijk zag ze die morgen weer verschijnen.

Reza , de blondine en de envelop verdwenen naar de achtergrond, terwijl hij genoot van de rit langs de Moezel en de op en neer gaande weg door het groen van Luxemburg. Toch was hij blij bij het hotel te zijn. Terwijl hij zijn reistas en laptoptas uit de kofferbak haalde, stonden er al twee mannen bij zijn wagen. De oudere nam zijn bagage over, de jongere stond klaar om zijn wagen weg te zetten. Het laatste vond hij prima, maar bij het eerste voelde hij zich altijd wat ongemakkelijk. Alsof hij zelf zijn bagage niet kon dragen.
Hij pakte zijn jasje van de achterbank, waarmee de envelop zichtbaar werd en daarmee weer in zijn gedachten was. Haar eh, wat was het ook alweer? Zijn toetje voor vanavond? Hij was zeer benieuwd wat ze voor hem in petto had. Vooralsnog gokte hij op iets van chocola, een reep of iets dergelijks. Maar had ze die niet gewoon aan hem mee kunnen geven?
Hij checkte in, gaf de sleutel en fooi aan de oudere man en meldde hem dat hij naar de lounge ging. De man knikte en zei dat hij de sleutel zo langs zou brengen.
Bij de bar bestelde hij koffie en vooruit, een Amaretto erbij. Hij zocht een rustig plekje in de lounge op, trok zijn jasje uit en legde die over de rugleuning van de andere stoel. Daarna was het de beurt aan de envelop. Hij wrikte de pinnen los en hield de envelop omgekeerd om de inhoud eruit te krijgen. Wat er uit schoof, was een Zipper met daarin, oei! Snel keek hij om zich heen, maar er was niemand die aandacht aan hem schonk. Er zat een slip in de Zipper! Meteen schoot hem de tekening te binnen en haar opmerking op zijn gegeven reactie dat haar lingerie misschien wel mooier was dan die van de vrouw op de tekening. Hij glimlachte. Wat een deugniet zeg. En hij vond het een actie die hij wel kon waarderen, waar hij de lol wel van kon inzien. Maar waar had ze zo gauw dat slipje vandaan gehaald?
Hij schudde de Zipper voorzichtig nog een keertje naar buiten en zag toen pas dat er een kaartje opgeplakt was. Hij trok het eraf, om daarna het plastic zakje gauw weer in de envelop terug te stoppen. Net op tijd, want de barman kwam met zijn bestelling langs. Weer alleen las hij wat er op het kaartje stond geschreven.
Ik hoop dat je niet ontstemd bent,
Nee, dat was hij zeker niet. Wel geil.
maar wat in de Zipper zit, was dus mijn verrassing voor je. Een slipje, dat ik vanavond in het restaurant onder mijn spijkerbroek aan heb gehad.
Aha, zo was ze er dus aangekomen, waarmee ze een deel van de avond sliploos was geweest? En zo ook aan zijn tafeltje had gestaan! Zijn geilheid nam toe. Hij las verder.
Ik weet niet of je dit slipje al dan niet mooier vindt dan die op de tekening, maar deze is in tegenstelling tot die aan de muur wel tastbaar. En vochtig. En geurend.
Zijn geilheid nam steigerend toe.
Wat je vanavond misschien zal (be)proeven.
Iets wat hij zeker ging doen, gelijk na de koffie met.
Maar…, mocht je in de gelegenheid zijn om morgen deze kant op te komen – ik ben morgen vrij – dan wil ik je graag laten zien wat de inhoud van het slipje was.
Hij kreunde. Jeetje, ze maakte hem gek!
Als je die gelegenheid hebt, en interesse, stuur me dan een Whatsappje ter bevestiging. Dan bel ik je nog om verder af te spreken. En ja, als je iets anders in de planning hebt staan of geen interesse hebt, dan hoop ik dat je toch blij bent met mijn verrassing en er iets leuks mee gaat doen. Lieve groet, Gitte.
Hij viste zijn telefoon uit de zak van zijn jasje, voerde haar naam en nummer in onder contacten en stuurde haar een Whatsappje.
Wat een onverwachte surprise. Waar ik sowieso vanavond nog wat mee ga doen 🙂 . En ik maak gewoon tijd vrij om jou – en meer – morgen weer te zien. X, Sander.
Bijna meteen kreeg hij een reactie retour.
:-). Ik bel je na elven nog even. Oké?
Ja, prima. Ik wacht op je belletje, stuurde hij retour. Jeetje. Morgen. Gitte. Dat was… tof. Morgenvroeg had hij nog een prospect te bezoeken en daarna zou hij naar Nederland terug keren, maar Nederland kon mooi tot overmorgen wachten. Vanaf zijn telefoon stuurde hij z’n compagnon een mailtje dat hij dus pas overmorgen terug zou komen. Al snel had hij een reactie terug.
Nog een nieuw contact?
Hij glimlachte. Ja, zo zou je het kunnen noemen, maar dat ging hem vooralsnog niet aan.
Nee. Ik neem een dagje voor mezelf mailde hij terug.
Oké. Luxemburg is een mooie stad. Geniet er van.
Na zijn Dank je sloot hij de mailwisseling af. Goh, die Gitte. Echt een ondeugend vrouwtje! Wat had haar ertoe gebracht om hem op deze manier te prikkelen? En uit te nodigen! Was het door zijn opmerking over de tekening gekomen? Misschien. Maar was dat een reden geweest om hem eh, hij glimlachte, de inhoud van haar slipje te willen laten zien? Nee, dat kon het niet alleen geweest zijn. Ze moest iets in hem gezien hebben en ja, dat streelde hem. Zoals hij haar ook leuk had gevonden. Ze had er goed uitgezien, sprankelende ogen, lekkere billen en eh, ja, gewoon een erg leuke meid om te zien. En morgen dus een weerzien.
Kon hij haar ook ergens mee verrassen? In elk geval wilde hij niet met lege handen bij haar aankomen. Wellicht dat hij morgenmiddag in de stad kon kijken, maar naar wat? Waar zou hij haar blij mee kunnen maken? Lingerie? Een mooi setje? Maar dan moest hij haar maten weten. Het slipje was geen probleem. Maar een beha wel. En als hij om haar maten vroeg, was de verrassing er af. Het probleem was op te lossen met een cadeaubon, maar dat was zo makkelijk en zo niet leuk. Nou ja, hij had nog even om erover na te denken.

Na zijn vertrek was ze onrustig geweest en had ze geregeld op de klok gekeken. Het was een uur rijden geweest naar zijn hotel, had hij gezegd. Maar wie zei dat hij dan gelijk de envelop open zou maken? Misschien had hij nog werk te doen. Misschien… Het kort trillen van haar mobieltje liet haar weten dat er een berichtje binnen was. Kon dat al van hem zijn? Nee toch? Snel liep ze naar achter de bar en pakte haar telefoon. Verdomd, het was inderdaad van hem. Haar ogen vlogen over de regels en haar hart maakte een sprongetje. Yes! Hij had zin in haar! Vlug tikte ze in 🙂. Ik bel je na elven nog even. Oké?. Zijn reactie terug deed haar glimlachen. En voor het eerst keek ze ernaar uit dat haar dienst erop zat.

Zijn telefoon ging en op de display zag hij dat zij het was.
“Hallo Gitte,” nam hij op.
Hij hoorde haar lach.
“Je gokte dat ik het was?”
“Nee. Ik zag je naam op de display.”
Nogmaals haar lach.
“Goh, sta ik er nu al bij je op?”
“Nou en of. Zo’n leuke en verrassingsvolle meid zie ik graag op mijn display verschijnen.”
Deze keer een tevreden lachje.
“En, wat heb je vanavond gedaan?”
“Eh, liggend op bed op je belletje gewacht en aan je gedacht.”
“Met mijn slipje bij de hand?”
“Nee, niet bij de hand, maar op mijn gezicht,” grinnikte hij.
“Serieus?”
“Ja, natuurlijk. Dacht je dat ik die heerlijke geur van je niet alvast wilde opsnuiven?”
“En? Beviel die je?”
“Zeer, ja.”
“En heb je er nog meer mee gedaan? Heb je je…” Ze aarzelde even, maar voegde er dan toch aan toe: “er ook in afgetrokken?”
“Nee, want dan had ik het moeten wassen, voordat ik het morgen aan je teruggeef.”
“Hè? Ik dacht dat je dat wel als trofee aan de muur zou hangen,” grinnikte zij. “Maar alle gekheid. Over morgen. Hoe laat ben je bij me?”
Hij aarzelde ineens, want hij had geen idee wat ze eigenlijk wilde, wat de bedoeling was, wat ze verwachtte. Een uurtje seks? Nee, zo schatte hij haar niet in. Merkte ze zijn aarzeling?
“Want het lukt je toch wel om er voor etenstijd te zijn? En daarna maken we er een heerlijke avond van. En als je dan nog puf hebt, of niet allang op me uitgekeken bent, een heerlijke nacht er achteraan.”
“Het lijkt me stug dat ik op je uitgekeken raak en ja, voor etenstijd bij je zijn zal wel lukken, maar met een maar.”
“En dat is?” klonk ze een tikkeltje ongerust.
“Dat ik kook. Wat wil je? Twee of drie gangen?”
“Wauw, dat klinkt te gek. Ben je zo’n kookgek?”
“Jazeker. Dat is één van mijn hobby’s.”
“O, en ik houd van lekker eten, dus ja, ga ik voor de drie gangen hoor.”
“Mooi zo, ik doe vooraf de boodschappen en dan zie je me om, roep eens wat, vijf uur?”
“Prima. En leuk. Dan whatsApp ik je dadelijk nog even mijn adres. En eh, om alvast een beetje bij me te zijn…”
“Ja?”
“Trek je m’n slipje aan als je gaat slapen. Begrepen?” lachte ze.
“Ja mevrouw,” klonk zijn schaterende lach.